تحلیل مکانی تاب آوری کالبدی کلان شهر شیراز در مقابله با مخاطره ی سیل

درک سطوح تاب­آوری شهری و برنامه­ریزی برای کاهش اثرات مخاطرات مختلف، نقشی کلیدی در مدیریت بحران­های شهری دارد. بر همین اساس، هدف از انجام این پژوهش، شناسایی محدوده­های با تاب آوری مختلف در مناطق یازده گانه کلان­شهر شیراز به­منظور مقابله با بحران سیل است. پژوهش حاضر با روش Fuzzy-AHP و مبتنی بر معیارهای سطح امدادرسانی (زیرمعیارهای تراکم مراکز آتشنشانی، اورژانس، مراکز درمانی، بیمارستان، نیروی انتظامی و هلال احمر)، وضعیت محل سکونت (زیرمعیارهای تراکم محل­های اسکان موقت، تراکم جمعیتی و فضاهای اشغال­شده)، وضعیت دسترسی (زیرمعیارهای تراکم نوع شریانی و عرض معابر)، بافت فرسوده و وضعیت قرارگیری تجهیزات، به شناسایی محدوده­های با سطوح تاب­آوری مختلف (ضعیف، متوسط، خوب و خیلی خوب) می پردازد. بررسی سطح امدادرسانی نشان داد که ضعف امدادرسانی در محدوده­های دور از مرکز شهر وجود دارد. بنابراین افزایش خدمات اضطراری در محلات و مناطق دور از مرکز شهر شیراز در این مکان­ها پیشنهاد می­شود. به لحاظ معیارها و زیرمعیارهای بررسی شده در این پژوهش، تاب­آوری ضعیف­تر عموما در شرق و شمال غرب شهر دیده شد. نتایج این پژوهش می­تواند در فاز پیش گیری و آمادگی مدیریت بحران، مد نظر مدیران اجرایی قرار گیرد.

Keywords:

تاب آوری شهری , مخاطره ی سیل , GIS , کلان شهر شیراز