بررسی اثر متقابل کودهای زیستی و شیمیایی نیتروژنه بر صفات کمی و کیفی ذرت شیرین (Zea mays L. saccharata) در کشت تاخیری

اهداف: بررسی تاثیر کشت تاخیری، کودهای زیستی و سطوح نیتروژن بر خصوصیات کمی و کیفی ذرت شیرین (هیبرید Ksc۴۰۳su) هدف این تحقیق می باشد.   مواد و روش­ها: این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار در شهرستان تاکستان طی دو سال زراعی ۹۶-۱۳۹۵ و ۹۷-۱۳۹۶ انجام شد. عامل اول تاریخ کاشت در دو سطح: d۱: تاریخ کاشت معمول منطقه (۱۵ خرداد) ، d۲: تاریخ کشت تاخیری (۱۵ تیر)، عامل دوم استفاده از کود نیتروژن در دو سطح: n۱: مقدار نیتروژن توصیه شده (۳۰۰ کیلوگرم در هکتار) و n۲: ۲۰ درصد کمتر از میزان توصیه شده (۲۴۰ کیلوگرم در هکتار)، و عامل سوم استفاده از کود زیستی در چهار سطح: b۱: عدم مصرف باکتری (شاهد)، b۲: بیوسوپر فسفات، b۳: ازتوباکتر + آزوسپریلیوم + سودوموناس و b۴: ازتوباکتر + بیوسوپرفسفات در نظر گرفته شدند.   یافته­ها: نتایج نشان داد که تیمار ازتوباکتر + آزوسپریلیوم + سودوموناس با میانگین ۸/۲۲۱۹ کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را دارا بود که نسبت به تیمار شاهد (عدم مصرف) حدود ۱۹ درصد افزایش عملکرد داشت. همچنین تیمار ازتوباکتر + آزوسپریلیوم + سودوموناس و تیمار ازتوباکتر + بیوسوپرفسفات در شرایط مصرف ۳۰۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن به ترتیب با میانگین ۲۳۷۷ و ۲۲۷۹ کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را نشان دادند. در شرایط مصرف ۲۴۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن نیز همین ترکیب تیمارها بیشترین عملکرد دانه را دارا بودند که نسبت به عدم مصرف کود زیستی حتی در شرایط کاربرد ۳۰۰ کیلوگرم در هکتار نیتروژن از برتری نسبی برخوردار بودند.  تاریخ کاشت اول جهت تولید دانه مناسب است.   نتیجه­گیری: استفاده تلفیقی از کودهای زیستی تثبیت کننده نیتروژن و فسفات می­تواند تا ۲۰ درصد سبب کاهش مصرف کود شیمیایی نیتروژنه برای رسیدن به حداکثر عملکرد گردد. واژه های کلیدی: ازتوباکتر، بیوسوپرفسفات، ذرت شیرین، کلروفیل، کربوهیدرات خام

بررسی اثر متقابل کودهای زیستی و شیمیایی نیتروژنه بر صفات کمی و کیفی ذرت شیرین (Zea mays L. saccharata) در کشت تاخیری Keywords:

ازتوباکتر , بیوسوپرفسفات , ذرت شیرین , کلروفیل , کربوهیدرات خام