کارایی روش های کنترل انگل سس(Cuscuta campestris) در گوجه فرنگی (Solanum Lycopersicum)

به منظور بررسی روش های کنترل علف هرز انگلی سس (Cuscuta campestris) در گوجه فرنگی، آزمایشی در قالب طرح بلوک­های کامل تصادفی با ۱۱ تیمار و چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تبریز (داخل جعبه یا باکس) در سال ۱۳۹۵ به اجرا گذاشته شد. تیمار­های کنترل سس شامل کاربرد علفکش گلایفوسیت با دز ۱۰۰  گرم ماده موثره در هکتار در (مرحله آلودگی ۴-۳ و ۶-۵ برگی، کاربرد علف­کش گلایفوسیت با دز ۱۵۰ گرم ماده موثره در هکتار (مرحله آلودگی ۴-۳ و ۶-۵ برگی)، کاربرد عصاره آبی مرغ (Cynodon dactylon L.) با نسبت یک به ۱۰ (مرحله آلودگی ۴-۳ و ۶-۵ برگی)، کاربرد سرکه خانگی با نسبت یک به ۱۰ (۱% اسید استیک) (مرحله آلودگی ۴-۳ و ۶-۵ برگی)، کاربرد هورمون اکسین با دز ۱/۰ درصد (مرحله آلودگی ۴-۳ و ۶-۵ برگی) و تیمار شاهد بدون سس بودند. نتایج نشان داد که بیوماس سس، تعداد و وزن بذر سس در باکس و عملکرد میوه گوجه فرنگی در بوته تحت تاثیر تیمار­های مدیریت سس قرار گرفتند. تیمار کاربرد عصاره مرغ )مرحله آلودگی ۴-۳ برگی( بیشترین بیوماس سس (۳/۲۹ گرم در باکس) و تیمارهای کاربرد گلایفوسیت با دز ۱۵۰ و ۱۰۰ گرم در هکتار کمترین بیوماس سس (به ترتیب ۹/۷ و ۱/۱۰ گرم در باکس) را داشتند. بیشترین تعداد بذر سس در تیمارهای کاربرد سرکه، عصاره مرغ و اکسین مشاهده شد و تیمارهای کاربرد گلایفوسیت تعداد بذر سس در باکس کمتری داشتند. بیشترین عملکرد میوه گوجه فرنگی (۸/۱۱۰ گرم در بوته) در تیمار کاربرد اکسین (مرحله آلودگی۶-۵ برگی) حاصل شد که با تیمار کاربرد سرکه و گلایفوسیت با دز ۱۰۰ گرم ماده موثره در هکتار در همین مرحله تفاوت معنی داری نداشت. به طور کلی می توان کاربرد اکسین و سرکه را به عنوان جایگزین گلایفوسیت در مدیریت سس در تولید ارگانیک گوجه فرنگی به کشاورزان توصیه نمود.

Keywords:

اکسین , زیست توده علف هرز , سرکه , گلایفوسیت , سس , عصاره آبی