معماری بومی

امروزه با بکارگیری اصول معماری مدرن به محیط شهرها و حتی روستاهای کشورمان مواجه هستیم. لذا متاسفانه معماران بدون توجه به پارامترهای اقلیمی که در آن کار میکنند به طراحی و نظارت بر ساختمانهایی مبادرت میکنند که هیچگونه تناسبی با منطقه ندارند که این خود باعث افزایش استفاده از انرژیهای فسیلی بیشتر جهت گرمایش و سرماش ساختمان می شود معهذا با داشتن آگاهیهای لازم در زمینه طراحی اقلیمی و رعایت آگاهانه اصول و ضوابط آن به سوی طراحی آگاهانه ای که هم آسایش فضایی و اقلیمی را فراهم می پیش می رویم کند و هم به نوبه خود هزنیه ها یاضافی و بیدلیل را کاهش می. این طراحی آگاهانه همان طراحی اقلیمی است. در این مقاله تاحد ممکن کوششش شده است تا پس از توجیه اجمالی تعاریفی از معماری پایدار و اصول طراحی آن به بررسی مهمترین ویژگیهای اقلیمی و الگوهای پایدار در معماری بومی منطقه مورد تحقیق کلانشهر تبریز ) مطالعه پرداخته و موارد مربوط به آن در این اقلیم سرد و خشک را به چالش کشید. معماری بومی این منطقه از مصالح مورد استفاده تا فرم کلی بنا متاثر از محیط پیرامون خود میباشد که کمترین تاثیر نامطلوب را بر محیط دارند و همنچنین کاهش انرژی مصرفی تجدیدناپذیر با استفاده از مصالح محلی موجب پایداری محیط زیست و افزایش دوام بناها گردیده اند.