ابداعات و تصریفات قانون بیمه اجباری خسارات واردشده به شخص ثالث در اثر حوادث ناشی از وسایل نقلیه مصوب۱۳۹۵

ورود وسایل نقلیه موتوری به جامعه و وابستگی زندگی مدرن به این وسایل به طور افزاینده، به خودی خود مخاطره آمیز است.حال اگر با بی احتیاطی و سهل انگاری درآمیزد، زندگی و جان و مال افراد را با خطرات جدی روبرو کرده و خساراتی به بار می آورد که اکثر قریب به اتفاق مردم به تنهایی از جبران آن ناتوانند.لزوم جبران خسارتهای قابل ملاحظه ای که از این وسایل ناشی میشود، قانونگذار را بر آن داشت تا دارندگان این وسایل را مکلف به انعقاد قرارداد بیمه نماید تا خسارات وارده به زیان دیدگان ناشی از حوادث رانندگی به دلیل ناتوانی مسبب حادثه در جبران خسارت، جبران نشده باقی نماند. نظام حقوقی ایران تاکنون چهار دوره قانونگذاری در زمینه بیمه شخص ثالث را پشت سر گذاشته است این قوانین به ترتیب در سالهای ۱۳۴۷،۱۳۳۱، ۱۳۸۷ و ۱۳۹۵ به تصویب رسیده اند قانون جدید ابداعاتی در خصوص حمایت حقوق زیان دیده و بیمه گذار از جمله عدم نیاز به اخذ الحاقیه توسط بیمه گذار، توسعه مفهوم حادثه، توسعه مفهوم شخص ثالث و تفکیک بین دارنده و راننده به همراه داشته است.افزایش تکالیف بیمه گر و صندوق تامین خسارتهای بدنی و پیش بینی ضمانت اجراهای مدنی و کیفری به منظور جلوگیری از سوء استفاده آنها از دیگر تصریفات این قانون است که در این پژوهش به تحلیل نقاط قوت و ضعف آن ها می پردازیم.این قانون در بعضی جهات بازگشت به همان رویه قانون مصوب ۱۳۳۱ محسوب میشود به این معنی که پیش از اینکه به بیمه مسئولیت مدنی اشاره کند ، بیمه خسارت را مدنظر قرار داده است.

Keywords:

بیمه اجباری , زیان دیده , دارنده , بیمهگر , صندوق تامین خسارتهای بدنی.