رابطه خودکارآمدی معلمان با کیفیت زندگی در مدرسه، انگیزه پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان

هدف این پژوهش بررسی رابطه خودکارآمدی معلمان با کیفیت زندگی در مدرسه، انگیزه پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی شهرستان تربت حیدریه است. این تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری کلیه معلمان (۴۲ نفر) و دانش آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی (۱۲۹۷ نفر) بودند. کل گروه معلمان (به روش سرشماری) و ۲۹۵ دانش آموز با توجه به جدول مورگان و از طریق روش نمونه گیری تصادفی ساده (از هر کلاس ۷ نفر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. از ابزارهای اندازه گیری پرسشنامه خودکارآمدی شان- مورن (۲۰۰۲)، کیفیت زندگی دانش آموزان در مدرسه اندرسون و بروک (۲۰۰۰)، انگیزه پیشرفت هرمنس (۱۹۹۷) و نمرات دروس علوم تجربی، ریاضی و فارسی استفاده شد. جهت تحلیل داده ها ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد که بین خودکارآمدی معلمان و کیفیت زندگی در مدرسه و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد (۰۵/۰ >P). بین خودکارآمدی معلمان با انگیزه پیشرفت دانش آموزان رابطه وجود ندارد (۰۵/۰< P). بین انگیزه پیشرفت و پیشرفت تحصیلی دروس فارسی، علوم تجربی و ریاضی رابطه منفی معناداری وجود دارد (۰۵/۰ >P). بین کیفیت زندگی در مدرسه و پیشرفت تحصیلی دروس فارسی، علوم تجربی و ریاضی رابطه مثبت معناداری وجود دارد (۰۵/۰ >P). بین انگیزه پیشرفت با کیفیت زندگی، رضایت کلی، رابطه با معلم، همبستگی اجتماعی، موفقیت و ماجرا و فرصت رابطه معناداری وجود ندارد (۰۵/۰p>)، اما بین انگیزه پیشرفت با عاطفه منفی، رابطه منفی معناداری وجود دارد (۰۵/۰>p). خودکارآمدی معلمان قادر است ۰۱۳/۰ تغییرات کیفیت زندگی در مدرسه و ۰۳۷/۰ تغییرات پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را تبیین کند.

Keywords:

خودکارآمدی معلم , انگیزه پیشرفت , کیفیت زندگی در مدرسه , پیشرفت تحصیلی