سنجش مولفه های موثر بر ارتقای حکمروایی شایسته در مناطق دارای بافت تاریخی (مطالعه موردی: حوزه شهرداری فرهنگی- تاریخی منطقه ۸ تبریز)

حکمروایی مطلوب به عنوان یکی از جدیدترین و در عین حال قابل اعتمادترین رویکردهای مدیریت شهری است. این رویکرد در بافت های تاریخی شهری دارای کارکرد چند بعدی از منظر بهبود شرایط بافت های تاریخی است چرا که منجر به حفظ هویت شهری، بهبود سیما و منظر شهری و در نهایت افزایش رضایت شهروندان خواهد شد. حوزه شهرداری منطقه ۸ تبریز یکی از تاریخی ترین مناطق شهری در بین شهرهای ایران است که تاکنون از منظر حکمروایی مطلوب شهری مورد بررسی قرار نگرفته است، لذا هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی وضعیت شاخص های حکمروایی خوب شهری درسطح این منطقه است. ماهیت پژوهش از نوع تحقیقات کاربردی بوده که به صورت توصیفی- تحلیلی واستنباطی صورت گرفته است. جامعه آماری پژوهش را ساکنین منطقه هشت و خبرگان دانشگاهی تشکیل داده است. حجم نمونه ۳۷۷ نفر بوده که به روش تصادفی ساده انتخاب شده اند. پایایی پرسشنامه برابر با ۹۰۱/۰ به دست آمد. تحلیل یافته های پژوهش با استفاده از آزمون های آماری پیرسون، رگرسیون و آنووا و همچنین اولویت بندی محلات با استفاده از روش ویکور بوده است. یافته های پژوهش نشان داد که ۱۵ متغیر مورد بررسی، توانایی تبیین ۶/۸۹ درصد از تغییرات واریانس مربوط به حکمروایی مطلوب شهری را دارند. همچنین نتایج آزمون آنووا نشان دهنده وجود اختلاف معناداری بین محلات هفتگانه از نظر شاخص های حکمروایی مطلوب است. نتایج آزمون ویکور نشان داد که به ترتیب محلات بازار، شهناز، منصور، دانشسرا، مقصودیه، قره باغیها- بالاحمام ، تپلی باغ- دمشقیه در رتیه اول تا هفتم قرار دارند. در نهایت با توجه به یافته های پژوهش پیشنهادهای کاربردی خوبی ارائه گردید.

Keywords:

حکمروایی مطلوب شهری , بافت تاریخی- فرهنگی , مناطق شهری , شهر تبریز