بررسی بعد مدیریتی تاب آوری شبکه حمل و نقل درون شهری با رویکرد توسعه پایدار زیست محیطی در منطقه یک شهر تهران

حمل ونقل و جابه جایی از جنبه ­های اصلی حیات شهری است و ساماندهی حمل ونقل از نیازهای اولیه شهر سالم به شمار می آید. پرداختن به توسعه پایدار در حمل و نقل  به دلیل دغدغه های اساسی بشر در زمینه از بین رفتن منابع، آلودگی­ های محیط زیستی، پدیده­ های خطرناکی نظیر گرم شدن زمین، پدیده گلخانه ­ای و وارونگی هوا دارای اهمیت فراوان می باشد.هدف اصلی مقاله حاضر بررسی وضعیت معیارهای بعد مدیریتی تاب آوری شبکه حمل و نقل درون شهری با تاکید بر دستیابی به توسعه پایدار زیست محیطی در منطقه یک شهر تهران بود. تحقیق حاضر پیمایشی از نوع توصیفی بود. نمونه مورد مطالعه ۴۰۰ نفر از ساکنین منطقه یک شهر تهران در سال ۱۳۹۹ بودند که به روش نمونه گیری طبقه ای- نسبتی و از طریق فرمول کوکران در تحقیق شرکت کردند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه محقق ساخته اعتباریابی شده بود. نتایج آزمون تی تک نمونه ای نشان داد: وضعیت معیار ظرفیت سازمانی، مدیریت سیستمی، کاهش مخاطرات، بهره­گیری از زیرساخت ها، استفاده از فناوری اطلاعات در مدیریت تاب آوری حمل و نقل درون شهری در سطح مطلوبی نمی­باشد. نتایج آزمون رتبه بندی فریدمن نیز نشان داد: وضعیت استفاده از فناوری اطلاعات پراهمیت ترین معیار در افزایش تاب آوری حمل و نقل درون شهری و وضعیت بهره­گیری از زیرساخت های جایگزین وسایط نقلیه نا مطلوب ترین معیار مدیریتی در منطقه یک شهر تهران از دیدگاه شهروندان می باشد. در نتیجه با شناسایی وضعیت موجود در منطقه یک شهر تهران و توجه بیشتر به بعد مدیریتی تاب آوری حمل و نقل درون شهری؛ می­توان برنامه­ریزی صحیح و کارآمد در جهت رفع ضعف­های موجود تدارک دید.

Keywords:

تاب آوری , حمل و نقل درون شهری , توسعه پایدار زیست محیطی , بعد مدیریتی , منطقه یک شهر تهران