اثر طول تکیه گاه بر آبشستگی تکیه گاه پل در کانال های با مقطع مرکب

شکست پل­ها ناشی از آبشستگی در تکیه گاه پل­ها اهمیت مطالعه در مورد پیش­بینی آبشستگی و راه­های کاهش آن را روشن می­سازد. طول تکیه گاه یکی از مهمترین پارامتر­های موثر بر آبشستگی می­باشد. اکثر تکیه گاه پل­ها در دشت سیلابی قرار گرفته­اند و قرار گرفتن آن­ها در مجرای اصلی کمتر رایج است. یکی از موارد متداول در دشت سیلابی وجود پوشش گیاهی می­باشد. هدف این تحقیق بررسی تاثیر طول تکیه گاه بر آبشستگی تکیه گاه با دیواره عمودی در مقطع مرکب می­باشد. آزمایش­ها در طول­های مختلف تکیه گاه، تراکم­های گوناگون پوشش گیاهی در دشت سیلابی و شرایط آبشستگی آب زلال انجام گرفت. نتایج نشان می­دهد در یک عمق ثابت، با افزایش طول تکیه گاه، تاثیر پوشش گیاهی در کاهش عمق آبشستگی بیشتر می­شود. همچنین، در کمترین عمق آب در دشت سیلابی، با افزایش طول تکیه گاه، عمق آبشستگی با یک نرخ سریع افزایشی، بیشتر می­شود. با افزایش عمق آب، این نرخ سریع افزایشی به تدریج تبدیل به یک نرخ کاهشی شده و با افزایش طول تکیه گاه، عمق آبشستگی با یک نرخ کاهشی، افزایش می­یابد.

Keywords:

آب زلال , آبشستگی , پوشش گیاهی , تکیه گاه پل , طول تکیه گاه , مقطع مرکب