بررسی و مقایسه تنوع پوشش گیاهی در مناطق قرق شده و تحت چرا

مرتع یک اکوسیستم طبیعی است که در برگیرنده منابع عظیمی از ذخایر ژنتیکی و تنوعی از گونه های گیاهی است که همواره این گوناگونی زیستی، متضمن پایداری مرتع در مقابل عوامل متغیر محیطی و زیستی است. یکی از فشارهای مخرب فیزیکی بر عرصه مرتع که باعث کاهش تنوع و از بین رفتن عناصر گیاهی حساس می گردد، چرای مفرط دام می باشد. بررسی های زیادی نشان می دهد که چرای دام باعث کاهش تنوع گونه ای و حتی باعث تخریب گونه های گیاهی، در نواحی نیمه خشک در گراسلندها وتخریب زمین و فرسایش می گردد. عرصه قرق در تمامی شاخص های عددی از نظر غنا، یکنواختی و تنوع گونه ای بیشتر از عرصه تحت چرا می باشد. عرصه قرق شده به علت دربرداشتن مجموعه ای متنوع تر و در نتیجه حضور متعادل گونه ها با دامنه های اکولوژیک متغییر، از پایداری اکولوژیکی بیشتری در مقابل عرصه تحت چرا برخوردار است. عوامل انسانی به عنوان یکی از اصلی ترین عوامل تخریب پوشش گیاهی در منطقه محسوب می شود. از جمله مسائلی که باید در مدیریت چرا درنظر گرفته شود تعیین ترکیب دامی مناسب با شرایط مرتع و منطقه می باشد. در این مقاله سعی شده است که با مروری بر مطالعات انجام گرفته، نقش و تاثیر قرق در افزایش تنوع گونه ای مورد بررسی قرار گیرد.

Keywords:

مرتع , اکوسیستم طبیعی , قرق , تنوع گونه ای , مدیریت چرا