مقایسه پاسخ به انتخاب، میزان ضریب درون زادآوری و واریانس ژنتیکی در روش های انتخاب ژنومی و رایج

به منظور بررسی اثر انتخاب ژنومی و رایج بر پاسخ به انتخاب، ضریب درون زادآوری و واریانس ژنتیکی در بلندمدت، تعداد ۱۰۰ حیوان غیرخویشاوند  شبیه سازی شد و به مدت ۵۰ نسل جهت ایجاد عدم تعادل پیوستگی بین نشانگرها آمیزش تصادفی داشتند. برای هرحیوان ژنومی با طول ۱۰مورگان و تعداد ۱۰ کروموزوم باطول یکسان ۱ مورگان، شبیه سازی شد. تعداد ۱۰۰۰ نشانگر SNP درفواصل مساوی برروی هرکروموزوم قرار گرفتند. برای هر حیوان دوصفت با توارثپذیری ۵/۰ و ۱/۰ درنظرگرفته شد و برای هر صفت تعداد ۲۰۰ جایگاه ژنی موثر، بصورت تصادفی روی ژنوم پخش شدند. ازروش BLUP برای پیش بینی ارزش های اصلاحی رایج و اثر نشانگرها در جمعیت مرجع استفاده و ارزش های اصلاحی ژنومی افراد از مجموع اثرات نشانگرها باتوجه به ژنوتیپ آنها محاسبه شد. بعد از نسل ۵۱ حیوانات به مدت ۱۵ نسل با یکی از روشهای رایج و ژنومی انتخاب شده و نسل بعد را ایجاد می کردند. نتایج نشان دادکه برای هر دو صفت پاسخ به انتخاب تجمعی برای روش انتخاب ژنومی (۳۵/۷ و ۴۵/۲) بیشتر از انتخاب رایج (۵۸/۶ و ۹۹/۱)، ولی واریانس ژنتیکی (۴۲/۰ و ۷۱/۰ در مقابل ۵۶/۰ و ۷۷/۰) کمتر بود. میزان پاسخ به انتخاب و کاهش واریانس ژنتیکی برای صفت با توارث پذیری بالا بیشتر بود. انتخاب رایج نسبت به انتخاب ژنومی باعث افزایش تقریبا دو برابری میزان ضریب درون زادآوری (۱۳/۰ در مقابل ۰۷/۰) بعد از ۱۵ نسل انتخاب شد و با افزایش تعداد نسل ها تفاوت نرخ مزبور دو روش افزایش یافت.

Keywords:

انتخاب رایج , انتخاب ژنومی , پاسخ به انتخاب , نرخ درون زادآوری , واریانس ژنتیکی