ارزیابی اثرات سطوح مختلف پروتئین خام بر قابلیت جوجه درآوری، وزن جوجه و پاسخ های ایمنی مرغان بومی خراسان

این آزمایش به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پروتئین خام جیره غذایی بر عملکرد تولید مثلی و پاسخ های ایمنی مرغان بومی با استفاده از ۳۰۰ قطعه مرغ بومی در ایستگاه خراسان رضوی و در قالب طرح کاملا تصادفی با ۶ تیمار، ۵ تکرار و ۱۰ مرغ در هر تکرار از سن ۲۶ الی ۵۰ هفتگی انجام شد. تیمارها بر پایه ذرت، گندم، جو و کنجاله سویا، حاوی سطوح مختلف پروتئین خام شامل ۵/۱۷، ۱۶، ۵/۱۴، ۱۳، ۵/۱۱ و ۱۰ (درصد جیره) بود. نتایج نشان داد که وزن اولیه جوجه و نسبت وزن جوجه به تخم مرغ از شروع دوره تا سن ۵۰ هفتگی با افزایش سطح پروتئین خام تا ۱۶ درصد افزایش معنی داری یافت و بعد از آن در سطح ۵/۱۷ درصد کاهش معنی داری را نشان داد (۰۵/۰P<). بالاترین قابلیت جوجه درآوری (۷۶/۸۵) در تمام دوره ها مربوط به تیمار ۵/۱۷ درصد پروتئین بود (۰۵/۰P<). بررسی نتایج پاسخ های ایمنی نشان داد که تیمار حاوی ۵/۱۷ درصد پروتئین خام، بالاترین عیار پادتن بر علیه SRBC و همچنین تیترهای IgG و IgM را نشان داد (۰۵/۰P<). اما در بررسی پاسخ های ایمنی وابسته به سلول، بالاترین پاسخ ایمنی سلولی مربوط به تیمار حاوی ۱۶ درصد پروتئین بود (۰۵/۰P<). به طورکلی عملکرد تولیدمثلی و پاسخ ایمنی همورال مرغان بومی با افزایش سطوح پروتئین خام افزایش یافت.

Keywords:

پاسخ های ایمنی همورال و سلولی , پروتئین خام , جوجه درآوری , مرغان بومی تخمگذار