تحلیل و بررسی نقش طبیعت در احیاء و باززنده سازی بافت تاریخی با رویکرد اکولوژیک

بافت های تاریخی ، به عنوان میراثی از گذشتگان آموزه هایی از خرد جمعی انسانها را در طول تاریخ به نمایش می گذارد، از این رو رها کردن آنها، انسان معاصر را از قرارگرفتن در مسیر تداوم تاریخی که رمز بقای هر فرهنگی است ، باز می دارد. ضرورت پژوهش حاضر نیز، از یک سو ارزش و اهمیت بافت های تاریخی را به عنوان یکی از مهم ترین فضاهای معماری و شهری و از سوی دیگر کالبد نابسامان وضع موجود در بافت های تاریخی ، در عصر حاضر بوده است . براین اساس هدف اصلی پژوهش بررسی و تحلیل وضعیت احیاء و بازندهسازی این بافت ها با توجه به نقش طبیعت در راستای رویکرد اکولوژیک مجموعه می باشد. الگوی مفهومی مقاله پیش رو براساس روش توصیفی - تحلیلی است ابتدا با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای به تبسیط مفهوم طبیعت ، بافت تاریخی و رویکرد اکولوژیک و احیاء(باززنده سازی ) می پردازیم و در ادامه پس از تدوین اهداف به احیاء و بازنده سازی بافت های تاریخی بر پایه مطالعات ژرفانگر در مورد نقش طبیعت که رویکردی اکولوژیکی را شامل می شود، می پردازیم . آنچه که به عنوان نتایج نهایی پژوهش حاضر حاصل گشته است ، دربرگیرنده روش علمی به کارگیری رویکرد اکولوژیک در مقوله باززنده سازی و احیاء بافت های تاریخی می باشد که این عامل هم به حفاظت ارزشهای موجود می انجامد و هم در باززنده سازی فضا به صورت موفق و در راستای اهداف توسعه ی اکولوژیک کمک می کند.

Keywords:

بافت تاریخی , باززنده سازی , طبیعت , معماری , اکولوژیک .