تاثیر باکتریهای محرک رشد و قارچ میکوریز بر رشد و جذب روی توسط ذرت در یک خاک آلوده به روی

افزایش فعالیت میکروبی در خاک و استفاده از روابط همزیستی و سینرژیستی بین باکتری­های محرک رشد گیاه (PGPR)، میکوریزها و گیاهان در شرایط آلایندگی ناشی از فلزات سنگین و پالایش اراضی آلوده یک راهکار مدیریتی سودمند و اقتصادی به شمار می آید. برای این منظور یک آزمایش گلخانه­ای با استفاده از گیاه بذر ذرت رقم سینگل کراس ۷۰۴ به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در ۳ تکرار و با دو فاکتور تیمار آلودگی روی (صفر، ۱۰۰، ۲۰۰ و ۳۰۰ میلی­گرم در کیلوگرم خاک) و تیمار تلقیح میکروبی شامل بدون تلقیح (C)، تلقیح باکتریایی (B)، تلقیح میکوریزی (F) و تلقیح توام باکتریایی و میکوریزی (BF) اجرا شد. پس از گذشت ۱۴ هفته وزن خشک اندام­های هوایی، ریشه ها، غلظت و مقدار روی در آنها اندازه­گیری شدند. تجزیه آماری داده­ها نشان داد که تاثیر سطوح مختلف روی و تلقیح میکروبی بر صفات اندازه­گیری شده معنی­دار بود. با افزایش سطوح روی از وزن خشک اندام هوایی کاسته شد (۱۵ درصد) اما غلظت و مقدار روی در اندام­های هوایی در مقایسه با شرایط بدون مصرف روی به  ترتیب ۶/۲ و ۲ برابر افزایش نشان داد بطوری که مقدار روی جذب شده کل از ۹۰۷ میکرو گرم در تیمار شاهد به ۲۸۵۵ میکرو گرم در گلدان در سطح ۳۰۰ میلی­گرم در کیلوگرم روی رسید.  تلقیح گیاه با تیمارهای میکروبی سبب افزایش وزن خشک در مقایسه با گیاهان بدون تلقیح شد و بیشترین وزن خشک­ (۶/۲۱ گرم در گلدان) در تیمار باکتری­های PGPR به دست آمد و ۲۸/۲ برابر بیشتر از شرایط بدون تلقیح (۶/۶ گرم در گلدان) بود. تلقیح میکروبی به ویژه با ریزجانداران محرک رشد بطور معنی داری مقدار کل جذب روی توسط ذرت را نسبت به شرایط بدون تلقیح تا دو برابر افزایش داد. در میان تیمارهای میکروبی، اگر چه تلقیح باکتری­های سودوموناس غلظت روی در برگ­ها را کاهش داد اما با توجه به افزایش بیوماس گیاه، منجر به تجمع بیشتر روی در گیاه ذرت شدند و با توجه به این نتایج می توان از این پتانسیل در افزایش کارایی گیاه پالایی بهره جست.

Keywords:

باکتری های محرک رشد , ذرت , روی , گیاه پالایی , میکوریز