تاثیر آموزش خودمراقبتی فردی و گروهی بر رفتارهای خودمراقبتی و بستری مجدد افراد مبتلا به نارسایی قلبی

خلاصه هدف. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی به روش فردی و گروهی بر رفتارهای خودمراقبتی و بستری مجدد در افراد با نارسایی قلبی انجام شد. ­زمینه. آموزش به افراد با نارسایی قلبی در دستیابی به نتایج مطلوب درمانی، مدیریت عوارض بیماری و کاهش بستری مجدد نقش مهمی دارد. روش کار. این مطالعه نیمه ­تجربی با طرح پیش ­آزمون- پس­ آزمون با گروه کنترل و پیگیری بر روی ۷۵ فرد دچار نارسایی قلبی انجام شد. در یک گروه، مداخله آموزشی به صورت فردی و در گروه دیگر، در قالب گروه ­های ۳ تا ۵ نفره طی دو جلسه انجام شد. در گروه کنترل، آموزش­های معمول بخش ارائه شد. رفتارهای خودمراقبتی با استفاده از مقیاس اروپایی رفتار خودمراقبتی در نارسایی قلبی (EHFScBs) در ابتدا، و ۳۰ و ۹۰ روز بعد از ترخیص ارزیابی شد. دفعات بستری مجدد نیز ۳۰، ۶۰ و ۹۰ روز بعد از ترخیص ارزیابی گردید. تحلیل داده ­ها در نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ با استفاده از آزمون­های­ آماری کای­دو و کروسکال والیس انجام شد. یافته­ ها. رفتارهای خودمراقبتی در ۳۰ و ۹۰ روز بعد از مداخله در گروه­های مورد مطالعه اختلاف آماری معناداری را نشان داد (مقدار P به ترتیب، ۰/۰۰۲ و ۰/۰۲۷) و تعداد افراد با سطح خودمراقبتی خوب در گروه­های آموزش فردی و گروهی بیشتر از گروه کنترل بود. از نظر دفعات بستری مجدد، در پایان ۳۰، ۶۰ و ۹۰ روز بعد از ترخیص بین سه گروه اختلاف آماری معناداری مشاهده نشد. نتیجه ­گیری. استفاده از مداخله آموزشی (فردی و گروهی) جهت بهبود رفتارهای خودمراقبتی در افراد با نارسایی قلبی توصیه می­شود. تاثیر این مداخلات آموزشی بر دفعات بستری مجدد در گروه­های مورد مطالعه شناخته نشد؛ لذا، پیشنهاد می­شود جهت بررسی­ بیشتر، مطالعات آتی با نمونه های بیشتر و در بازه زمانی طولانی­ تر انجام شود.

Keywords:

Self-care , Teaching , Hospital readmission , Heart failure , خودمراقبتی , آموزش , بستری مجدد بیمارستانی , نارسایی قلبی