اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی بر همدلی عاطفی دانشجویان متاهل

مقدمه و هدف: دانشجویان متاهل به سبب تداخل برنامه ها و مسئولیت های محوله درسی با زندگی شخصی، ممکن است دچار مشکلاتی در تعامل زناشویی شوند. انواع روش های زوج درمانی برای ارتقا و بهبود متغیرهای مختلف زناشویی به کار می رود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی بر همدلی عاطفی دانشجویان متاهل انجام شد. روش: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه شامل ۳۰ نفر از دانشجویان متاهل مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد شهر بجنورد در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که به طور تصادفی در گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخلات زوج درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی قرار گرفت و گروه کنترل مداخله دریافت نکرد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه همدلی عاطفی دیویس استفاده شد و برای آزمون فرضیه از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. یافته ها و نتیجه گیری: تحلیل کوواریانس تفاوت معناداری را بین گروه آزمایش و گروه کنترل در متغیر همدلی عاطفی نشان می دهد (F=۸۸۲/۳۱۸). زوج درمانی مبتنی بر طرحواره درمانی می تواند در بهبود همدلی عاطفی بین زوجین دانشجو اثرگذار باشد.

Keywords:

زوج درمانی , طرحواره درمانی , همدلی عاطفی , دانشجویان متاهل