بررسی رابطه خودشیفتگی و تنظیم شناختی هیجان با پرخاشگری در دانش آموزان دوره اولمتوسطه

زمینه و هدف: پرخاشگری یکی از مشکلاتی است که به شکل معمول در دوران کودکی بروز پیدا می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی این مسئله بود که آیا بین خودشیفتگی و تنظیم شناختی هیجان با پرخاشگری در دانش آموزان نوجوان رابطه ای وجود دارد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی همبستگی بود و جامعه آماری پژوهش را تمامی دانش آموزان دوره اول متوسطه منطقه هشت تهران تشکیل دادند. برای انجام پژوهش حاضر ۳۲۳ دانش آموز به شکل نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. افراد شرکت کننده سه پرسشنامه پرخاشگری باس- پری، فرم کوتاه پرسشنامه نظم جویی شناختی هیجان و پرسشنامه شخصیت خودشیفته را تکمیل کردند. داده ها جمع آوری شده برای ثبت شاخص های توصیفی، ضرایب همبستگی و نتایج تحلیل رگرسیون چند متغیره با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد بین راهبردهای حل مسئله غیر انطباقی با پرخاشگری رابطه مثبت معنی دار و و بین راهبردهای حل مسئله انطباقی رابطه منفی معنی داری وجود دارد (۰۵/۰>p). همچنین بین خودشیفتگی ناسازگارانه با پرخاشگری رابطه مثبت معنی دار و بین خودشیفتگی سازگارانه و پرخاشگری رابطه منفی معنی داری برقرار بود (۰۵/۰>p). نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد حدود ۵۵ درصد از واریانس پرخاشگری نوجوانان از طریق شخصیت خودشیفته و راهبردهای تنظیم شناختی هیجان قابل تبیین است.نتیجه گیری: با توجه به تغییر رفتار فرد به سمت خودمحوری در دوره ی نوجوانی و افزایش رفتارهای پرخاشگرانه، سبک خودشیفتگی سازگارانه و راهبردهای حل مسئله انطباقی (اعتماد، خلاقیت و گرایش) می تواند پیش بینی کننده کاهش سطح پرخاشگری و سبک خودشیفتگی ناسازگارانه و راهبردهای حل مسئله غیرانظباقی (درماندگی، مهارگری، سطح حل مسئله اجتناب) پیش بینی کننده افزایش سطح پرخاشگری در نوجوانان باشد.

Keywords:

پرخاشگری , نوجوان , خودشیفتگی , تنظیم شناختی هیجان