اثربخشی شفقت درمانی متمرکز بر خود بر استیگمای ادراک شده و دل زدگی زناشویی در بیماران زن مبتلا به ناباروری

مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی شفقت درمانی متمرکز بر خود بر استیگمای ادراک شده و دلزدگی زناشویی در بیماران زنمبتلا به ناباروری بود. این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. ۵۲ نفر از زنان مبتلا به ناباروری بودند و از خرداد تا شهریور ماه سال۱۴۰۰ مراجعه کننده به بخش ناباروری بیمارستان امام حسین (ع) واقع در استان تهران با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند.سپس به صورت تصادفی در گروه آزمایش (تحت شفقت درمانی متمرکز بر خود) (n=۲۶) و گروه کنترل (n=۲۶) گمارده شدند. ابزارجمع آوری اطلاعات پرسشنامه های مشخصات دموگرافیک، استیگمای ادراکشده و دلزدگی زناشویی ، در سه مرحله خط پایه، پساز مداخله و پیگیری سه ماهه جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر چندمتغیری انجام شد. یافته ها نشان داد که در گروه تحت شفقت درمانی متمرکز بر خود ، میانگین نمره استیگمای ادراک شده، دلزدگیزناشویی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل به طرز معناداری کاهش و افزایش پیدا کرده است (۰۰۱ / ۰ < P). نتایج اینپژوهش نشان داد که شفقت درمانی متمرکز بر خود می تواند در بهبود استیگمای ادراک شده و دلزدگی زناشویی در زنان مبتلا بهناباروری موثر باشد.

Keywords:

استیگمای ادراک شده , دلزدگی زناشویی , شفقت درمانی متمرکز بر خود , ناباروری