بررسی ارتباط بین سطوح خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری مدیران رده میانی در دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: خودشیفتگی یک اختلال شخصیتی شمرده می شود که افراد بسته به جایگاهشان به آن مبتلایند. همچنین مدیران، سبک های مدیریتی آمرانه، مشارکتی و مشورتی که توسط ویکتور وروم بیان شده، را دارایند. ما با هدف بررسی رابطه بین سطوح مختلف خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری آنها در بین مدیران میان رده دانشگاه علوم پزشکی مشهد این پژوهش را انجام دادیم .روش کار: این مطالعه مقطعی تحلیلی-توصیفی در سال ۱۳۹۷ بر روی جامعه آماری شامل کلیه مدیران میانی شاغل در بخش های مختلف (معاونت ها،دانشکده ها،بیمارستان ها) است. تعداد مدیران واجد شرایط ۷۰ نفر است. برای تعیین میزان خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری از دو پرسشنامه ۱۶-NPI و سبک تصمیم گیری (ویکتور وروم) استفاده شده است. روایی پرسشنامه ها تایید و پایایی آن ها با استفاده از نتایج آزمون آلفای کرونباخ درحد قابل قبول است. پرسشنامه ها از طریق وب در اختیار مدیران قرار گرفت و در نرم افزار SPSS.۱۶ مورد توصیف و تحلیل قرار گرفت.نتایج: از بررسی رابطه بین سطوح خودشیفتگی و تصمیم گیری، مشاهده شد بین سطوح خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری آمرانه، رابطه قوی وجود دارد. یک مدل رگرسیون خطی همزمان بین سطوح خودشیفتگی و سبک تصمیم گیری آمرانه برازش گشت .که مشاهده شد ارتباط معنی دار قوی (۹۵.۷) بین سبک مدیریت آمرانه و سطوح برتری جویی، تکبر، خودکارآمدی و محق بودن به ترتیب با ضرائب ۰.۳۳ ، ۰.۲۱ ، ۰.۲۰۲ و ۰.۱۹ وجود دارد .نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که در سطح خطای ۰.۰۵ خود شیفتگی بیش از همه با سبک مدیریت آمرانه ارتباط دارد. همچنین می توان نتیجه گرفت سازمان ها همچنان درگیر سبک مدیریتی آمرانه هستند.

Keywords:

خودشیفتگی , مدیران , شخصیت , مدیریت