روش تحقیق ترکیبی: سومین جنبش روششناختی؛ نگاهی به بنیانهای نظری، بنیانهای روشی و طرحهای تحقیق

روش شناسی علوم اجتماعی تا دهه ی هفتاد قرن بیستم، تحت نفوذ و سیطره دو پارادایم کمی و کیفی در ساحت پژوهشی قرار داشت. اما از این تاریخ به بعد و با شناخت کمی و کاستیهای هر یک از سنتهای پژوهشی، نظریات تلفیقی به تدریج روییدن گرفت. گوبا و لینکلن ۱۹۸۵)،(۱۹۹۴ ازجمله نخستین کسانی بودند که با تهیه ی جداول مقایسه ای پارادایمی به بیان تفاوتهای بنیادی بین پارادایم ها و ناسازگاری آنها دست زدند. »روشهای تحقیق ترکیبی« به عنوان سومین جنبش روش شناختی به عنوان واکنشی نسبت به سلطه ی دو پارادایم پیشین ظهور کرد. برخلاف قضیه ی ناسازگاری، اساس مفهوم عملگرایی به عنوان پارادایم روش شناسی ترکیبی از نظرگاه هاو این بود که روش شناسی کیفی و کمی با یکدیگر سازگار هستند؛ که به این گزاره قضیه سازگاری گفته میشود. هماکنون در ساحت روششناسی پژوهشی شاهد حضور و عمل سه پارادایم پژوهشی هستیم. سنت کمی، سنت کیفی و روش پژوهش ترکیبی.

Keywords:

علوم اجتماعی , پارادایم , کمی , کیفی , تلفیقی