ضرورت استفاده از انرژی های خورشیدی در مناطق روستایی گامی در کاهش پدیده بیابانزدایی

پدیده بیابانزایی به عنوان یکی از بارزترین وجوه تخریب محیط زیست و انهدام منابع طبیعی در جهان مطرح گردیده و طی چند دهه اخیر کوششهای جهانی فراوان جهت مقابله با گسترش این پدیده و آثار زیانبار آن شده است. از آنجایی که بخش اعظمی از کشور ایران در قلمرو اقلیمی خشک و نیمه خشک قرار گرفته بنابراین بخش عمدهای از زیست بومهای آن در برابر شیوه های بهره برداری نامناسب بسیارحساس و شکننده بوده و بالقوه یا در عمل در معرض پدیده بیابان زایی قرار دارند .سرزمین ایران برخوردار از مناطق وسیع آفتابگیر با شدت تابش مناسب جهت احداث نیروگاه های خورشیدی است. مناطق بیابانی با تابش کل ۵/۲ تا ۵/۴ کیلوات ساعت که در نواحی مرکزی قرار دارد از بهترین نواحی برخوردار از انرژی تابشی است. استانهای اصفهان، فارس، یزد و شمال استان کرمان از نظر شدت تابش مستقیم، شرایط بهترین را نسبت به دیگر مناطق ایران دارا میباشند. در این مناطق با توجه وجود پوشش گیاهی چوبی تاغزار و نیاز روستائیان به سوخت منجر به بهره برداری و تخریب این منابع طبیعی توسط روستائیان شده است. در اکثر روستاها حمامها با سوخت فسیلی کار میکنند و سوخت مصرفی این حمامها زیاد است. حمامها و آبگرمکن های خورشیدی از جمله طرحهای موفق اجرا شده در ایران میباشند. برای کاستن از میزان مصرف این سوخت، میتوان از انرژی خورشیدی استفاده نمود. تاکنون دو نمونه از این حمامها و تعداد نسبتا قابل توجهی آبگرمکن خورشیدی در ایران طراحی و ساخته شده است. چنانکه ۴۰۰۰۰ روستا از روستاهای کشور به این سیستم مجهز شود، سالانه معادل یک میلیاد و دویست میلیون لیتر نفت از انرژی خورشیدی فقط برای گرم کردن آب روستاییان استفاده کرده ایم که ارزش ریالی آن شصت میلیارد است. در این مقاله که در جوامع روستایی در یک منطقه بیابانی در منطقه آران و بیدگل صورت میگیرد ضمن بررسی عوامل بیابانزدایی به اهمیت توجه به انرژی خورشیدی در جایگزینی سوختهای فسیلی اشاره میگردد.

Keywords:

انرژی خورشیدی , سوختهای فسیلی , تخریب اراضی , آران و بیدگل , بهره وری