طراحی اقامتگاه بومگردی با رویکرد معماری بومی به منظور معرفی یک بنای شاخص

معماری تنها مجموعه ای از فرمها و سبکها نیست وحتی خودش را هم کاملا با شرایط اقتصادی و اجتماعی مشخص نمی کند . بلکه معماری مجموعه ای از فرها وسبکها با در نظر گرفتن شرایط اقتصادی و اجتماعی میباشد. زمانیکه صحبت از ساختمانهای قدیمی وسنتی میشود , مصالح بوم آور نخستین چیزی است که به ذهن میرسد. معماری بومی از الگوهای فرهنگی اقتباس شده است و نمایانگر آداب ورسوم،اندیشه,عقیده,روحیه,ذوق وسلیقه،احساسات وهنرجامعه میباشد ,در نتیجه رشد شکاف بین گذشته وحال وفرسایش فرهنگ بومی لزوم توجه معماران را به ساختار معماری بومی ایجاب میکند.درکل معماری بومی برگرفته از ویژگیهای محیطی در جهت تامین نیازهای بشر میباشد.دانش بومی بخشی از ثروت وسرمایه ملی محسوب میگردد. اولین سوالی که در اینجا مطرح است این میباشد که عامل بوجود آورنده معماری بومی چیست. اقامتگاه های بومگردی، به فضاهایی گفته میشوند که امکان اسکان، مشارکت و بدست آوردن تجربه که بر پایه ی اصول زندگی میزبان میباشد را برای بوم گردان میسر می کند. ساختار و سازه اقامتگاه های بوم گردی گرفته شده از معماری سنتی منطقه میزبان میباشد که با عناصر و مصالح بوم آورد هماهنگ میباشد.رعایت کردن رنگ,بافت,اندازه،شکل،چیدمان این اقامتگاه ها نیز بر پایه اصول معماری بومی و محیط محور میباشد. در این پژوهش اقامتگاه بوم گردی و ویژیگیهای آن تحت عنوان یک اقامتگاه با رویکرد معماری بومی مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج این تحقیق نشان دهنده این است که علاوه بر اینکه خصوصیات فیزیکی مطابق با محیط که شامل رنگ بنا,زاویه قرار گیری، اندازه انسان مقیاس و کاربری های چندگانه میباشد, باید طریقه مدیریت و استفاده آن نیز مطابق اصول معماری بومی در نظر گرفته شود .بهره برداری از سیستم چرخه مصرف آب، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر، مدیریت پسماند و بازیافت آن و همچنین مشارکت های محلی از جمله اقداماتی میباشد که در تحقق موفق یک اقامتگاه بوم گردی با نگاه بر رویکرد معماری بومی باید اجرا گردد.

Keywords:

معماری بومی , فرهنگ بومی , ویژگی های محیطی , دانش بومی