توسعه میان افزای شهری رویکردی در جهت پایداری شهری

بدون شک موضوع توسعه آتی شهر و چگونگی استفاده از زمین برای فعالیت های گوناگون شهری، به یکی از موضوعات اساسیاقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی جامعه امروز مبدل گردیده است. زمین اساسی ترین عامل توسعه و نحوه استفاده از آن، از مهمترینمباحث شهرسازی و معماری کشور است. سیاست های توسعه شهری و حفظ زمین های پیرامون شهرها، از چالش های اساسی برنامهریزان شهری در دهه های اخیر بوده و سیاست توسعه میان افزایی شهری: پرداختن به ظرفیت داخلی شهرها به منظور استفاده از ظرفیتکالبدی فضاهای بایر، رها شده و کم استفاده و استفاده مجدد آنها از اشکال رشد هوشمند، توسعه پایدار در شهرسازی، توجه اساسی به اینموضوع دارد. بر همین مبنا سعی مقاله حاضر تبیین توسعه میان افزا -به عنوان یکی از کارآمدترین استراتژی های توسعه در عصر حاضر -در راستای متوجه ساختن سیاست گذاران، مدیران و پژوهشگران در استفاده از پتانسیل های توسعه میان افزا از جمله اراضی بایر، متروکه،و بخصوص بافت های فرسوده در شهرهای کشورمان می باشد. روش پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی بوده، و در این راستا ابتدا مبادرت به تبیین مفهوم، اهداف، زمینهها و ضرورتها، جلوهها و الزامات، مزایا و موانع توسعه میان افزا گردیده و درنهایت به نتایج و اثرات آنپرداخته شده است.

Keywords:

زمین شهری , فضاهای رها شده , پایداری شهری , توسعه میان افزا