تاثیر پریشانی روانشناختی بر سلامت معنوی با توجه به نقش میانجیگری تاب آوری در افراد با سابقه اقدام به خودکشی در مراجعین مراکز بهداشتی- درمانی شهر اصفهان

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه پریشانی روانشناختی بر سلامت معنوی با میانجیگری تاب آوری در افراد با سابقه اقدام به خودکشی در مراجعین مراکزبهداشتی- درمانی شهر اصفهان انجام گردید. روش پژوهش از نوع توصیفی و همبستگی مبتنی برمدلیابی معادلات ساختاری بود. جامعه پژوهش شامل همهمراجعان با سابقه اقدام به خودکشی به مراکز بهداشتی- درمانی شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰ - ۱۴۰۱ میباشند که از این بین با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس تعداد ۳۱۴ انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه پریشانی روانشناختی، پرسشنامه سلامت معنوی و پرسشنامه تاب آوری بود. داده ها بااستفاده از نرم افزارهای SPSS نسخه ۲۶ و مدل سازی معادلات ساختاری (PLS) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که مدل پریشانیروانشناختی بر سلامت معنوی با میانجیگری تاب آوری در افراد دارای سابقه اقدام به خودکشی برازش مناسبی و اثر معنی دار داشت (۰۱ / ۰ > P). درافراددارای تجربه اقدام به خودکشی، تاب آوری میتواند به تعدیل اثرات منفی پریشانی روانشناختی به واسطه بهبود سلامت معنوی کمک نماید.

Keywords:

پریشانی روانشناختی , سلامت معنوی , تاب آوری , افراد با سابقه اقدام به خودکشی