امکان سنجی میزان تاب آوری شهری در برابر زلزله با رویکرد توسعه پایدار

امروزه یکی از مهمترین معضلاتی که می تواند گریبانگیر شهرها بخصوص شهرهای بزرگ شود، وقوع بلایای طبیعی بخصوص زلزله می باشد. وقوع زلزله ابعاد کالبدی، اجتماعی و اقتصادی هر شهر را می تواند با اختلال مواجه ساخته و ساکنین شهرها را با مشکلات عدیده ای مواجه سازد. در راستای جلوگیری از تاثیرگذاری منفی بلایای طبیعی (زلزله) در محیط های شهری، ارزیابی میزان تاب آوری شهرها در راستای شناخت مناطق مقاوم و آسیب پذیر در برابر زلزله می تواند بسیار مفید و موثر باشد. روش تحقیق این پژوهش توصیفی تحلیلی و با استفاد از منابع کتابخانه ایی صورت پذیرفت . برای ارزیابی تاب آوری کالبدی از ۹ شاخص تاثیر گذار در بحث تاب آوری کالبدی و برای ارزیابی تاب آوری اجتماعی – اقتصادی از ۴ شاخص موثر استفاده شد نتایج حاصل از پژوهش حاضر می توان این گونه بیان داشت که بهبود شرایط در هر یک از شاخص های مورد بررسی می تواند اثرات مثبتی در افزایش میزان تاب آوری در برابر زلزله را به همراه داشته باشد. در این رابطه همکاری و مساعدت ادارات مسئول در امور شهری و همچنین شهروندان می تواند به بهبود شرایط تاب آوری این منطقه کمک شایانی نماید و بایستی با همکاری ارگان های شهری مربوطه و شهروندان ساکن در این منطقه، علاوه بر بهبود شرایط کالبدی، بهبود شرایط اجتماعی و اقتصادی این منطقه نیز مد نظر باشد تا در صورت وقوع مخاطره زلزله، از منظر کالبدی و اجتماعی – اقتصادی بیشترین تاب آوری را نشات دهد.

Keywords:

تاب آوری شهری , زلزله , توسعه پایدار