آسیب شناسی بافت فرسوده شهری در مقابل سوانح طبیعی مطالعه موردی شهر شیراز

آسیب پذیری شهرها از مخاطرات محیطی در کشورهای دارای محیط طبیعی، پرمخاطره، به چالشی مهم در برابر علوم شهرشناسی، مدیریت، علوم مهندسی و برنامه ریزی شهری تبدیل شده است. پژوهش ها و نوشتارهای مربوط، حاکی از آن است که به رغم مطالعات و تحقیقاتی که طی حدود هفت دهه گذشته در مورد بافت های تاریخی و فرسوده شهری انجام شده اند ، آسیب پذیری بافت های مذکور در برابر زلزله از دهه ۹۰ میلادی مورد توجه قرار گرفته و در ایران نیز از اواسط دهه ۷۰ به این موضوع اهمیت داده شده است. نقش و جایگاه شهر شیراز در جنوب ایران، اهمیت مطالعه آسیب پذیری ای شهر را نشان می دهد.بنابرای آسیب شناسی بافت فرسوده شهر شیراز در مقابل سوانح طبیعی چون زلزله و سیل و.....با روش توصیفی – تحلیلی مورد بررسی قرار گرفت . نتایج حاکی از ان است بافت فرسوده شهر شیراز در قابل سوانح طبیعی چون سیل و زلزله با توجه به محدوده تحقیق نوع مصالح ساختمانی و کیفیت آن از عوامل اصلی تخریب در زلزله است از آن جا که تمامی عوامل ساختمانی تابعی از وضعیت مصالح به کار رفته در سازه بوده است، بنابراین هر چقدر در ساخت و سازهای شهری از مصالح بادوام و با رعایت اصول مهندسی استفاده شود، به همان اندازه بناهای ایجاد شده از آسیب پذیری کمتری در برابر زلزله برخوردار خواهند شد. عمر متوسط ساختمان در سطح محله با تخریب رابطه مستقیم دارد و بالا بودن میزان تراکم ناخالص مسکونی عامل اصلی تخریب است که این مسائل در اسیب شناسی بافت فرسوده شیراز شناسایی شده است همچنین در خصوص سیل عوامل چون شیب، جهت شیب، افزایش ساخت و سازها در حریم رودخانه، افزایش سطوح نفوذ ناپذیر و تراکم ساختمانی و عدم مناسب بودن سیستمهای دفعفاضلاب شهری، پایین بودن عمق آب زیرزمینی شناسایی شده است.

Keywords:

آسیب شناسی , بافت فرسوده , سوانح طبیعی , شهر شیراز