فلسفه و مبانی شعر کلاسیک گفتار با تکیه بر آراء و آثار آرش آذرپیک

شعر کلاسیک گفتار حادثه ای در ساحت کالبدگرایی های ساختاریک در زبان شعر پارسیست آنچنان که در این حیطهزبانی میتوان تاریخ شعر کلاسیک پارسی را به پیش از آن و پس از آن تقسیم کرد. شعر کلاسیک گفتار برای نخستین باردر دهه ۷۰ به عنوان یک نظریه نوین زبانی توسط آرش آذرپیک مطرح شد و در سال ۱۳۸۳ مجموعه غزل «لیلا زانا» ی اوانتشار یافت تا این دفتر غزل نخستین کتاب شعر پارسی باشد که بسامد تعمدی این نحله را در خود تعین بخشد و بعد از آنبه گونه ای فراگیر مبدل به یک فکت ادبی در ادبیات ایران شد. شعر کلاسیک گفتار یک اتفاق زبانورزانه و زبان محورانهدر ادبیات بشکوه پارسی به شمار می آید که می توان تعین آن را در انواع قالب های کلاسیک به ویژه غزل به مشاهده نشست.تاکید بر دو مقوله نحو و کلمات سالم از ویژگی های بنیادین این نوع ادبیست که میتوان بسامد تعمدی و اجرایی آن رادر آثار کلاسیک آرش آذرپیک دید. این مقاله با بررسی سیر تطور شعر کلاسیک گفتار بیان میکند که این نوع ادبی براساس جامه عمل پوشاندن به آرمان نیما یوشیج یعنی رسیدن به دکلماسیون طبیعی زبان پایه گذاری شده است. نویسندگاندر این جستار بر آنند با استناد به آثار مکتوب و تحقیقات میدانی بیان کنند که تا پیش از سال های پایانی دهه هفتاد خورشیدیو نمود و ظهور قلم نگارشی و نگرشی آذرپیک در هیچکدام از قالب های شعر کلاسیک ایران هیچ کتابی منتشر نشده بودکه تماما عاری از هر گون کلمه مخفف یا حرف اضافه باشد اما رویکرد شعر کلاسیک گفتار و به طور ویژه غزل گفتار باپیشنهاد آرش آذرپیک دارای زبانی امروزین، ساده و روان در عین گریز از زبان لوده، آسان و مبتذل است که با وجود تمامبستاره ها و گشایش های وزن عروضی همواره می کوشد بیش از پیش به نحو سالم زبان نزدیک شود.

Keywords:

غزل گفتار , کالبدگرایی شعری , آرش آذرپیک , غزل دهه ۷۰ , شعر روان