راهکارهای نیل به حکمروایی خوب در مدیریت شهری (نمونه موردی: منطقه ۲۰ شهرداری تهران)

طی چند دهه اخیر پیوندهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی درون شهرها با تغییرات اساسی روبرو بوده است. حکمرواییشهری فرایندی است که بر اساس کنش متقابل میان سازمانها و نهادهای رسمی اداره شهر از یک طرف و نهادهای غیر رسمیجامعه مدنی یا عرصه عمومی از طرف دیگر شکل میگیرد. شدت یافتن روزافزون مقیاس و گستردگی و نیز پیچیدگی مسایلشهرها و همچنین آشکار شدن بی کفایتی سیستم های سنتی بوروکراتیک و تصمیم گیری بالا به پایین, سبب شده است گرایشیبه سوی سیستم هایی به وجود آید که در آن تصمیمات بزرگ و کوچک با اشتراک بین صاحبان منافع شهری اتخاذ شوند. مراکزعلمی و تحقیقاتی و سازمان های بین المللی توسعه در طی چند دهه اخیر با تشدید مسایل حوزه مدیریت شهری و در پی تحققپایداری در مدیریت شهری به چاره جویی پرداخته و به دنبال مطرح شدن دیدگاه و تئوری توسعه پایدار, شهر انسان گرا هستندو در زمان حاضر رویکرد «حکمروایی خوب شهری» را به عنوان اثربخش ترین, کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت معرفی نموده اند. هدف پژوهش حاضر راهکارهای نیل به حکمروایی خوب در مدیریت شهری؛ در منطقه بیست شهرداری تهرانمی باشد، برای رسیدن به این هدف ابتدا به سطح حکمروایی خوب در ایران، میان کشورهای جهان از لحاظ شاخص های تعینشده بانک جهانی برای حکمروایی خوب پرداخته شد و سپس با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به مصاحبه با شهروندان ومسئولین این منطقه پرداخته شد و فهرستی از مهمترین نقاط قوت، ضعف، تهدیدها و فرصت های فراروی مدیریت شهری دراین منطقه شناسایی شد و در انتها با سنجش اهمیت هریک از عوامل اولویت دارترین راهبردهای حکمروایی خوب شهریشناسایی و ارائه شد، یافته های پژوهش نشان می دهد مسئولان و سازمان های درگیر در اداره امور شهر جهت بهبود این وضعیتو برون رفت از وضعیت فعلی می بایست با به حداقل رساندن و کاهش نقاط ضعف در امر مدیریت و کنار گذاشتن تعصبات طایفهای و در نهایت مشارکت گرایی شهری، زمینه حکمروایی خوب شهری را در منطقه ۲۰ شهرداری تهران فراهم آورند.

Keywords:

حکمروایی خوب , حکمروایی خوب شهری , مدیریت شهری