توسعه زمانی آبشستگی در آبشکن های کوتاه

به منظور ساماندهی رودخانه ها و حفاظت سواحل از سازه ای بنام آبشکن استفاده می شود. از این نوع سازه در پلها به عنوان پایه کناری یا تکیه گاه پل نیز استفاده می شود. آبشکن ها علیرغم حفاظت دیواره های رودخانه،‌خود تحت تاثیر پدیده آبشستگی ناشی از تمرکز جریان بخصوص در قسمت دماغه قرار می کیرند. تجربه در موارد کثیری نشان داده است که آبشستگی می تواند به طور پیوسته زیر فوندانسیون سازه را خالی کرده و موجب تخریب آن گردد. از طرفی در مرحله طراحی، اطلاعات کامل فوندانسیون سازه برای محافظت از آبشستگی ضروری است. یکی از پارامترهای مهم در طراحی سازه، عمق ماکزیمم آبشستگی می باشد، از سویی شناخت توسعه زمانی آبشستگی و زمان رسیدن به وضعیت تعادل، برای تعیین عمق ماکزیمم آبشستگی ضروری است. لذا به منظور بررسی توسعه زمانی آبشستگی آبشکن و ترسیم دیدی واضخ نسبت به این موضوع،‌آزمایشاتی بر روی آبشکن های بالدار کوتاه در اندازه های مختلف انجام گرفت. بر اساس نتایج بدست آمده عمق آبشستگی با زمان بصورت لگاریتمی افزایش یافت و 80 درصد آبشستگی در 5 ساعت اول آزمایش مشاهده شد.

Keywords:

آبشکن , ‌آبشستگی , آبشکن بالدار , توسعه زمانی و عمق ماکزیمم