جایگاه صلح در قرآن و عهدین

صلح کهنترین آرمان بشریت است که همه ادیان مدعی این اصل حیاتی میباشند؛ انبیاء از ابتدای خلقت در راه نشر و گسترش دین توحیدی و ایجاد و استقرار صلح و امنیت، با موانع جدی مواجه بودند که برای از بین بردن این موانع، گاه چارهای جز جنگ نداشتند. علاوه بر تاکید ادیان الهی بر صلح و زندگی مسالمت آمیز، عصر جدید با بحران جنگ، اغتشاش و... رو بهرو است. پرداختن به این موضوع، از این جهت که موضع ادیان الهی و به خصوص اسلام را نسبت به صلح، و بی-اعتباری شعار « مسیحیت دین صلح و محبت و اسلام دین خشونت و جنگ طلبی» را روشن خواهد ساخت حائز اهمیت است. مهمترین نتایج تحقیق نشان میدهد که اسلام دین صلح محور است و خواهان گسترش صلح جهانی است، و البته با توجه به نقش هدایتگری که انبیاء داشته اند در این زمینه نیز با عهدین اشتراک دیدگاه وجود دارد. در اسلام اگر فرمانی برای جهاد داده، هدف آن دفاع از دین بوده و به مومنان سفارش شده هرگاه با یکدیگر به نزاع و جنگ برخیزند، میان آنها صلح برقرار کنند. و در عهد عتیق آمده ابتدا ندای صلح سر دهید و اگر این ندا نتیجه نداد، به جنگ متوسل شوید. توصیه و بشارت برای صلح وجود دارد، اما تامین آن در گرو مبارزه جدی با شریران است که آن نیز بدون جنگ و خشونت امکان پذیر نیست. وضعیت ویژه و پرالتهاب جامعه مسیحیان نخست، که از سوی یهودیان و حاکمان رومی منطقه فلسطین تهدید و تعقیب میشد، تحلیل مذکور را تایید می کند. روش گردآوری اطلاعات در این تحقیق کتابخانه ای و فیش برداری بوده، و نوع داده پردازی در آن توصیفی و تحلیلی است

Keywords:

صلح , سلم , قرآن , عهدین.