کندوکاوی در خصوص ظرفیت شناختی کودکان جهت تربیت سیاسی

همانند دیگر از ابعاد وجودی انسان، بعد اجتماعی نیز نیازمند پرورش است. یکی از جنبه های پرورش اجتماعی، تربیت مدنی یا سیاسی است. تربیت سیاسی، به عنوان زیر مجموعه تربیت اجتماعی از اهمیت بالایی برخوردار است و شاید بتوان گفت از میان کارکردها و نقش هایی که تعلیم و تربیت بر عهده دارد، تربیت سیاسی و مدنی یکی از کارکردهای مهم آن است، چرا که تداوم حیات جامعه تا حد زیادی به این کارکرد بستگی دارد. نگاهی به تجارب کشورهای دیگر نشان می دهد که امروزه تربیت سیاسی و اجتماعی و شهروندی در همه کشورها ز اولویتهای تعلیم و تربیت به شمار می رود چرا که تربیت سیاسی و مدنی نوعی سرمایه گذاری قلمداد می شود. اغلب نویسندگان و صاحب نظران بر این باورند که مقطع ابتدایی بهترین دوره تربیت سیاسی است؛ چرا که مهمترین جوانب شخصیت سیاسی در سالهای اولیه به دست می آید و آنچه که کودک در سالهای اولیه می آموزد، سالیان سال با او باقی می ماند و رفتار سیاسی آتی او را شکل می دهد. از سوی دیگر، عده ای در مناسب بودن دوره ابتدایی برای تربیت سیاسی تردید دارند. برخی شاید از این می هراسند که تربیت سیاسی در سنین پائین ممکن است اثرات منفی روانشناختی یا استلزامات اجتماعی داشته باشد. در این مقاله ضمن بررسی ابعاد وجودی شخصیت کودک، به ویژه بعد شناختی و اجتماعی، ظرفیت شناختی کودکان جهت تربیت سیاسی مورد مطالعه قرار گرفته است.

Keywords:

تربیت سیاسی , رشد شناختی , رشد اجتماعی , قابلیت یادگیری , برنامه درسی , کودکان