تعریف کاربری زمین شهری و ممنوعیت تغییر کاربری از منظر حقوق و قوانین شهری

در سال های اخیر به دلیل گسترش بیش از حد افقی شهرها، شورای عالی شهرسازی و معماری ایران برای مرهم نهادن بر اوضاع به وجود آمده، »ضوابط جلوگیری از افزایش محدوده شهرها« را در سال ۱۳۷۸ تصویب کرد و تفکیک زمین، تغییر کاربری اراضی و بعدها نیز قانون ایجاد و احداث بنا را حتی برای ارگانهای دولتی ممنوع اعلام نمود اما این ضوابط هم نتوانستند موثر واقع شوند. یکی از دلایل آن وجود اصطلاحات پراکندهای (مثل: محدوده قانونی، حریم قانونی، حوزه شهرداری، حدود مصوب شهر، حوزه استحفاظی، محدوده نفوذی و غیره) می باشد که سبب آشفتگی نهادها و وقوع تخلفات شده است.. روند اجرایی قانون حفظ کاربری توسط یک مرجع اداری صورت میگیرد و از این دید روند مذکور بایستی با رعایت معیارها و اصول خاص باشد. بر این اساس پرداختن به شرایط و روند اجرای قانون از منظر حقوق عمومی یک ضرورت غیرقابل انکار است. در این راستا مدیریت شهری و شهرداریها به دلیل تاثیر مستقیم در شهرسازی و حوزه تغییر کاربری، باید بیش از پیش در جهت جلوگیری از تخلفات ساختمانی و کاربریهای غیر مجاز اهتمام داشته باشند. در تحقیق حاضر به روش توصیفی- تحلیلی کاربری زمین شهری بر اساس قوانین و مقررات جاری کشور در زمینه اجرای قانون حفظ کاربری مورد بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

کاربری زمین شهری , تغییر کاربری , اراضی , قانون , شهرسازی