الگوی رابطه علی شیوه های فرزندپروری و کفایت اجتماعی از طریق میانجیگری نادرگیری اخلاقی در میان دانش آموزان مقطع متوسطه دوم استان تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین شیوه های فرزند پروری و کفایت اجتماعی با میانجی فقر عاطفی بود. نمونه ای شامل ۳۱۷ نفر دانش آموز ۱۶۶) دختر و ۱۵۱ پسر)، از مدارس مقطع متوسطه نواحی پنجگانه شهر تهران به پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر و همکاران (۱۹۹۵)، سبک های فرزند پروری بامریند و پرسشنامه نادرگیری اخلاقی (بندورا، ( ۱۹۹۵ پاسخ دادند. نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین شیوه های فرزند پروری، آزاد گذاری و استبدادی به ترتیب با بعد نوجویی و پاداش وابستگی رابطه مستقیم معنی دار وجود دارد. و بین شیوه اقتدار منطقی با بعد خود- راهبری رابطه مستقیم معنی دار وجود دارد. اما بین شیوه آزادگذاری با بعد همکاری رابطه معکوس و معنی دار وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که بین نادرگیری اخلاقی با نوجویی رابطه مستقیم معنی دار وجود دارددر نهایت نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هر چند کل مدل از برازش نسبی برخودار بود و ضرایب همبستگی از شیوه های فرزند پروری به سوی نادرگیری اخلاقی معنی دار بود، در کل نادرگیری اخلاقی قادر به میانجی گریرابطه علی بین شیوه های فرزند پروری و سرشت و منش نبود. براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که نادرگیری اخلاقی بین شیو های فرزند پروری و ابعاد سرشت و منش دارای نقش واسطه ای نمی باشد.

Keywords:

کفایت اجتماعی , شیوه های فرزند پروری , نادرگیری اخلاقی