اثربخشی روشهای برجسته سازی چهره بر تماس چشمی کودکان در خودمانده

این پژوهش باهدف اثربخشی روشهای برجسته سازی چهره بر تماس چشمی کودکان در خودمانده درشهر مشهد انجام شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان در خودمانده سنین ۴ تا ۸ساله شهر مشهد است که در سال ۱۳۹۰ به کلینیک های ویژه آموزش و توانبخشی برای دریافت خدمات تخصصی آموزش و توانبخشی مراجعه نموده اند، نمونه آماری این پژوهش تعداد ۵ نفر از کودکان درخودمانده است که در کلینیک های مخصوص این کودکان خدمات آموزشی و توانبخشی دریافت می کنند و به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند،ابزارهای این پژوهش شامل پرسشنامه ارتباط اجتماعی ۱ (SCQ)و مقیاس درجه بندی درخودماندگی کودکی ((CARS همچنین نتایج نشان داد،روش های برجسته سازی چهره موجب شده تا ارتباط برقرار شده در زمان آموزش پیامد های خوشایندی به دنبال داشته باشدو باعث جلب توجه و برقراری تماس چشمی بیشتر و بهتری در کودکان در خودمانده شود.

Keywords:

روشهای برجسته سازی چهره , تماس چشمی , کودکان درخودمانده