مقایسه ی شیوع اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی در بیماران کلاس ΙΙ با سابقه ی درمان ارتودنسی، بدون درمان و با درمان ارتوسرجری

مقدمه: اکثر ارتودنتیست ها بر این باورند که درمان ارتودنسی، باعث ایجاد (Temporomandibular disorder) TMD نمیشود اما برخی محققین بر این باورند که درمان ارتودنسی، باعث بروز TMD میشود. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع علائم اختلالات مفصل گیجگاهی- فکی در بیماران اسکلتال کلاس II در سه گروه با سابقه ی درمان ارتو، ارتوسرجری و بدون درمان بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی، ۹۹ بیمار بالغ اسکلتال کلاس ΙΙ مراجعه کننده به بخش تخصصی ارتودنسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان (خوراسگان) در سال ۱۳۹۸ انتخاب شدند. شیوع TMD در سه زیر گروه: دریافت کننده ی درمان ارتودنسی بدون ارتوسرجری، دریافت کننده ی درمان ارتودنسی به همراه ارتو سرجری، بدون دریافت درمان ارتودنسی بررسی شدند. با استفاده از ایندکس و پرسشنامه ی Helkimo به بررسی شاخص های Anamnestic و Dysfunction پرداخته شد. داده ها با آزمون های آماری Kruskal-Wallis، Chi-Square و Fisher's exact test تجزیه و تحلیل شدند (۰۵ / ۰ < p value) یافته ها: در بررسی شدت و شیوع TMD در افراد بالغ دارای مالاکلوژن کلاس ΙΙ ، بین سه گروه مورد مطالعه، در مقایسه ی شاخص Anamnestic و شاخص Dysfunction بین بیماران با سابقه ی درمان ارتودنسی، ارتوسرجری و بدون درمان، اختلاف معنی داری وجود نداشت (۰۵ / ۰ > p value). در بررسی TMD در افراد بالغ دارای مالاکلوژن کلاس II Div۱ و Div ۲ بین سه گروه مورد مطالعه، در مقایسه ی شاخص Anamnestic و شاخص Dysfunction بین بیماران سابقه ی درمان ارتودنسی، ارتوسرجری و بدون درمان، اختلاف معنی داری وجود نداشت (۰۵ / ۰ > p value). نتیجه گیری: شدت و شیوع TMD در افراد بالغ دارای مالاکلوژن کلاس ΙΙ ، بین سه گروه مورد مطالعه، تفاوت نداشت.

Keywords:

اختلال مفصل گیجگاهی- فکی , ارتودنسی , ارتوگناتیک سرجری