تجربه ازن تراپی در مدیریت اختلال نعوظ در بیماران دیابتی با پاسخ ضعیف به ۵ - فسفودی استراز

اختلال نعوظ (به انگلیسی: erectile dysfunction ، ED ) گونه ای ناکارآمدی جنسی در مردان است که در آن آلت مردی قادر نیست به وضعیت نعوظ برسد یا در آن حالت باقی بماند؛ بنابراین فرد نمی تواند عملکرد رضایت بخشی در آمیزش جنسی داشته باشد. وقتی مردان تحریک جنسی می شوند ، هورمون ها ، عضلات ، اعصاب و رگ های خونی همه با هم کار می کنند تا نعوظ ایجاد شود . سیگنال های عصبی که از مغز به آلت تناسلی مرد ارسال می شوند ، عضلات را برای شل شدن تحریک می کنند . در نتیجه خون به بافت آلت تناسلی مرد می رسد .هنگامی که خون آلت تناسلی مرد را پر کرد و نعوظ حاصل شد ، رگ های خونی آلت تناسلی بسته می شوند تا نعوظ حفظ شود . به دنبال تحریک جنسی، رگ های خونی به آلت تناسلی مرد دوباره باز می شوند و اجازه می دهند خون خارج شود . اصطلاح اختلال نعوظ برای سایر اختلالات نعوظ مانند پریاپیسم استفاده نمی شود. درمان شامل رسیدگی به علل زمینه ای، اصلاح سبک زندگی و رسیدگی به مشکلات روانی اجتماعی است. در بسیاری از موارد، درمان با داروها، به ویژه مهارکننده های PDE (مانند سیلدنافیل) انجام می شود، که رگ های خونی را گشاد می کند و اجازه می دهد خون بیشتری در بافت اسفنجی آلت تناسلی جریان یابد. در این مطالعه ما اثرات اکسیژن ازون تراپی سیستمیک ( OOT )، اتوهموتراپی تعریف شده ( AHMT ) را به عنوان درمان مکمل ممکن در افراد غیر پاسخ دهنده به مهارکننده های ۵PDE ارزیابی کرده ایم.

Keywords:

اتوهموتراپی ( AHMT ) , اکسیژن ازن تراپی سیستمیک ( – OOT ) , اختلال نعوظ