بررسی ارتباط تاب آوری در توسعه ی رشد اخلاقی دانش آموزان ابتدایی آموزش و پرورش ناحیه ۱ زاهدان

هدف اصلی پژوهش حاضر ارتباط تاب آوری در توسعه ی رشد اخلاقی دانش آموزان ابتدایی آموزش و پرورش ناحیه ۱ است که به صورت توصیفی- همبستگی در اسفند ۱۴۰۱ طی یک پرسشنامه محقق ساخته سه سوالی ۴ گزینه ای با ضریب آلفای کرونباخ ۰/۶۵۴ وجامعه آماری کل دانش آموزان ابتدایی ناحیه ۱ انتخاب ۶۵۴ نفر به عنوان نمونه آماری به شیوه ی تصادفی انتخاب می شوند. تاب آوری را سازگاری مثبت فرد در واکنش به شرایط ناگوار (آسیب ها و تهدیدات) می دانند. البته تاب آوری، تنها پایداری در برابر آسیب ها یا شرایط تهدید کننده نیست و حالتی انفعالی در رویارویی با شرایط خطرناک نمی باشد، بلکه شرکت فعال و سازنده در محیط پیرامونی خود است. یکی از روش هایی که برای مقابله با فشار روانی استفاده می شود، تاب آوری است. تاب آوری به عنوان یک فرایند، توانایی سازگاری موفقیت آمیز با شرایط تهدیدکننده و به بیان دیگر، سازگاری مثبت در واکنش به شرایط ناگوار است براساس استنباط های انجام شده می توان نتیجه گرفت که آراستگی ظاهری به عنوان مولفه رشد اخلاقی،نشاط و شادابی به عنوان مولفه رشد اخلاقی،جامعه پذیری به عنوان مولفه رشد اخلاقی برتاب آوری اثر گذار و باعث افزایش تاب آوری می شود پیشنهاد می شود در پژوهش ها آتی پیرامون شاخص های تاب آوری مقالاتی نوشته شود.

Keywords:

تاب آوری , توسعه اخلاقی , دانش آموزان ابتدایی , آموزش و پرورش ناحیه ۱ زاهدان