رویکرد مدل سازی فازی در برنامه ریزی سیر و حرکت ناوگان ریلی :بهبود بهره وری با انتخاب بهینه ی بارهای سر بازگشت

در پژوهش حاضر، مسئلهی افزایش بهره وری ناوگان در شبک هی حم لونقل ریلی مورد بررسی قرار گرفته است. ضرورت مسئله ی فوق نشات گرفته ازاین حقیقت است که در حدود نیمی از بارنامه های صادر شده صنعت ریلی ایران در چند سال اخیر، بارنامه های واگن بدون بار بوده است. این درحالی است که تقاضای بالقوه ی کالاهای ریل پسند در شبکه ی ریلی ایران بیش از دو برابر عملکرد فعلی براورد می گردد که در حال حاضر این کالاهااز طریق گونه ی جاده ای حمل می شوند. پژوهش حاضر قصد دارد تا به کمک یک مدل برنامه ریزی ریاضی با استفاده از ظرفیت زیرساخت و ناوگانموجود، بهر هوری سیستم ریلی را ارتقا دهد. در مدل پیشنهادی، شرایط واقعی مسئله ی انتخاب پروژه های حمل ونقل ریلی، شامل هماهنگی زمان هایتخلیه و بارگیری و عدم قطعیت در زمان رسیدن ناوگان به ایستگاه ها در نظر گرفته می شود. برای لحاظ عدم قطعیت مذکور در زمان های رسیدنناوگان از رویکرد برنامه ریزی فازی استفاده شده است. هدف از مدل مذکور، انتخاب بهینه ی بارهایی در مسیر برگشت پروژه های حمل ونقل ریلیاست؛ به نحوی که بیشترین سود را برای شرکت مالک ناوگان به همراه داشته باشد. پیاده سازی این مدل به شرکت های حم لونقل ریلی این امکانرا می دهد تا با وجود عدم قطعیت زمان رسیدن ناوگان، اقدام به تصمیم گیری و انتخاب مناسب کالاها نمایند

Keywords:

حمل ونقل ریلی , حمل ونقل کالا , بهبنه سازی فازی , بهره وری ریلی.