نقش ایام کرونایی در نگرش راهبردی عبودیت برای پسا کرونا

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش ایام کرونایی در نگرش راهبردی عبودیت برای پسا کرونا است که در پاسخ به این سوالمورد بررسی قرار گرفته است که ایام کرونایی چه نقشی در نگرش به مساله عبودیت دارد و عبودیت محوری که نقشی فراشرطی است با چه مولفه هایی در ایام کرونا و پساکرونا نقش آفرینی می کند؟ این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به این یافته منجر شد که درس مهم و برونداد گذار ازایام کرونا برای پسا کرونا، که همراه با تغییرات روشی و کنشی در ادای فرائض و تغییرات سطحی بود، تغییر نگرش و فهم دینی مردم از نگاه عبادتی و مناسکی به نگاه عبودیتی ارتقا یافت که این مساله از نقاط کمال دین خصوصا دین اسلام است که از اصل تثبیت در اصول و انعطاف پذیری در روش ها و راهکارها پیروی می کند یعنی دین اسلام با توصیه های مهم بیان می کند که مناسک و عبادات ظاهری ابزاری اند برای رسیدن به یک امر مهم تر به نام عبودیت و همه مناسک و عبادات راه کاهایی هستند برای دست یابی به راهبرد عبودیت

Keywords:

عبودیت , کرونا , پسا کرونا , متون دینی , معنویت