حکم فقهی اسقاط جنین پیش از دمیده شدن روح در بارداری ناشی از تجاوز به عنف، از منظر فقهای شیعی

مساله ی اسقاط جنین در بارداری ناشی از تجاوز به عنف، از جمله مسائل حساس، چالشی و بحث برانگیز محافل فقهی است که بهرغم اهمیت بسیار، از جهت بررسی حکم فقهی پیش از دمیده شدن روح کمتر مورد توجه قرار گرفته و با آن به مثابه ی یک مساله ی حاشیه ای برخورد شده است؛ خلا اهتمام به این امر موجب شده استکه زنان باردارشده ی از این رهگذر در دوراهی تردید بین حفظ جنین و تحمل فشار سنگین خانواده و جامعه از یکسو و اسقاط جنین از سویی دیگر قرار گیرند؛ درصورتی که با ایضاح ابهامات موجود در این مساله ی فقهی می توان این زنان را از بلاتکلیفی در این زمینه خارج کرد. اینجاست که نگاه فقهی به این مساله اهمیت پیدا می کند. در عین مخالفت قاطبه فقهای شیعی با این عمل، توجه به ابعاد جسمی و روحی زن و آوردن ادله ای چون تعمیم حق کرامت انسانی، اثبات موجودیت انسان از زمان استقرار نطفه در رحم، تعلق دیه به جنین اسقاط شده، تعبیر جنایت برای عمل اسقاط جنین و ... که از دل آیات و روایات استخراج شده است به نفع خویش، برخی از فقهای شیعی با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با آوردن روایاتی به عنوان شاهد مدعای خویش، سعی در اثبات جواز فقهی این کار از سوی زنان نموده اند؛ حال آنکه پس از تجزیه و تحلیل داده های ایشان می توان به این نتیجه رسیدکه: ادله ی ایشان قاصر از اثبات جواز فقهی اسقاط جنین پیش از دمیده شدن روح در بارداری ناشی از تجاوزبه عنف است؛ و این معلول نگاه ناصواب به مادر و جنین است؛ درحالی که عمده ی فقهاء با نظرداشتی دقیق، مساله را واکاوی نموده و به جز در موارد استثنائی و به استناد قاعده ی «لاحرج»، حکم به حرمت اسقاط را تعمیم داده اند

Keywords:

حکم فقهی , اسقاط جنین , پیش از دمیده شدن روح , تجاوز به عنف , فقهای شیعی