معناشناسی رمزی در شعر دوره ی جاهلی

اشعار دوره ی جاهلی همواره انتقال دهنده ی بار معنایی رمزگانی بوده است. معناشناسی که متاثر اززبانشناسی درزمانی است، به مطالعه ی تاریخی واژه در طول زمان میپردازد. رمز یا نماد یا مظهر و با اندکیتسامح، سمبل لاتین یکی از عناصر زیبایی سخن و از جمله صور خیال مستقل است و شاعران و نویسندگانبسیاری از این تصویر خیالی بهره گرفته اند. در گستره ی زبان های بشری، واژگان محدود و معانی و مفاهیمحاصل از آنها نامحدود است و برای جبران این محدودیت زبان، شاعر و نویسنده می کوشد که با استفاده ازکلمات موجود و بهره گیری از انواع صور خیال، کمبود واژگانی زبان را جبران کند. اسطوره سازی از دیگرکهن الگو یعنی قسمتی از محتویات موروثی ناخودآگاه جمعی که دلایل رویآوردن به رمز و رمزگرایی است. هم دلیل روی همیشه و در همه جا به شکل ثابتی بروز میکند و بیانگر آرمان و اندیشه ی به خصوصی است. فرصت بیشتر برای شکوفایی ذهن خوانندگان نیز نقش ارزندهای در پرداختن به رمز آوردن به رمز است. دارد. به بیان دیگر، شاعر و نویسنده ی رمزگرا با بهره گیری از عنصر رمز، مخاطب خود را برای یافتن معانی و مفاهیم به کاوش وامیدارد و اثر خود را نیزجذاب می کند.

Keywords:

دوره ی جاهلی , شعر , رمز , معناشناسی