اثر ارتزهای بافت دار پا بر فرکانس فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی، زمان اتکا و راحتی افراد بالای ۵۵ سال حین راه رفتن

زمینه و هدف: گیرنده های حس عمقی در کف پای سالمندان کارایی کمتری دارند و تقویت و تحریک این بخش می تواند منجر به کاهش خطر افتادن در آنان گردد. یکی از شیوه های تقویت گیرنده های حسی-عمقی در این افراد استفاده از کفی بافت دار است. این مطالعه به منظور مقایسه اثر ارتزهای بافت دار پا بر فرکانس فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی، زمان اتکا و راحتی افراد بالای ۵۵ سال حین راه رفتن انجام شد. روش بررسی: این مطالعه شبه تجربی روی ۱۴ زن و ۱۴ مرد در محدوده سنی ۵۶ تا ۷۰ سال که دارای توانایی راه رفتن به صورت مستقل و سلامت جسمی و ذهنی بودند؛ انجام شد. آزمودنی ها در پنج وضعیت بدون ارتز و استفاده از چهار نوع ارتز (شامل کفی های پا از نوع بافت دار ریز و درشت در دو نوع منعطف و سخت) مورد مقایسه قرار گرفتند. به منظور ثبت فعالیت الکتریکی، ۸ الکترود بر روی عضلات درشت نی قدامی، دوقلو داخلی، پهن داخلی، پهن خارجی، دو سر رانی، نیم وتری، سرینی و راست کننده ستون فقرات در محل مهره ۳ کمری قرار داده شدند. یافته ها: میزان طیف فرکانس فعالیت عضلات درشت نی قدامی و پهن داخلی در مردان نسب به زنان افزایش آماری معنی داری نشان داد (P<۰.۰۵). فرکانس عضله پهن داخلی در شرایط راه رفتن با ارتز بافت دار درشت نسبت به شرایط راه رفتن بدون کفی افزایش آماری معنی داری داشت (P<۰.۰۵). ارتز بافت دار درشت منعطف نسبت به ارتز بافت دار ریز از نظر راحتی، معنی دار بود (P<۰.۰۵). زمان اتکا در هیچیک از شرایط از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: افزایش فرکانس الکترومایوگرافی عضله پهن داخلی هنگام استفاده از ارتز درشت منعطف می تواند در افزایش جذب شک و کاهش نرخ بارگذاری عمودی وارد بر پا موثر باشد که این به خودی خود سبب کاهش خطر آسیب در اندام تحتانی افراد بالای ۵۵ سال می گردد.

Keywords:

Orthoses , Electromyography , Lower Limb Muscles , ارتز , الکترومایوگرافی , عضلات اندام تحتانی