مراحل تغییر و میزان پیش بینی کنندگی سازه خودکارآمدی در انجام رفتار خودآزمایی پستان در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر تهران سال ۱۳۹۰

مقدمه: سرطان پستان، یکی از شایع ترین سرطان ها در زنان به شمار می رود و تشخیص زودهنگام بیماری، نقش مهمی در پیش آگهی دارد. خودآزمایی پستان، یک روش ساده برای تشخیص زودرس است. عوامل مختلفی در انجام خودآزمایی پستان موثر هستند. خودکارآمدی، عامل پیش بینی کننده مهمی در تصمیم گیری افراد در انجام رفتارهای بهداشتی می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین خودکارآمدی زنان در مورد خودآزمایی پستان و ارتباط آن با سطح تغییر رفتار بر اساس الگوی بین نظریه ای انجام شد. روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی و مقطعی در سال ۱۳۹۰ بر روی ۲۰۳ نفر از زنان متاهل مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر تهران انجام شد. اطلاعات توسط پرسشنامه محقق ساخته که شامل سه بخش: فردی، سازه خودکارآمدی و سوالات تعیین مراحل تغییر رفتار بود، جمع آوری شد. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۱۶) و آزمون های آماری کای دو، تی مستقل، همبستگی اسپیرمن و رگرسیون لوجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: بین سطح تحصیلات زنان و انجام خودآزمایی پستان ارتباط معنی داری وجود نداشت (۶۵/۰=p)، ولی بین وضعیت شغلی افراد و مرحله تغییر رفتار خودآزمایی پستان ارتباط معناداری مشاهده شد (۰۱۸/۰>p)؛ به گونه ای که احتمال انجام خودآزمایی پستان در زنان خانه دار، ۶۴/۲ برابر بیشتر از زنان شاغل بود. همچنینبین خودکارآمدی زنان مورد مطالعه و مراحل انجام خودآزمایی پستان ارتباط معنی داری وجود داشت (۰۰۱/۰>p) و احتمال انجام خودآزمایی پستان در زنانی که خودکارآمدی بالاتری داشتند، ۱۷/۱ برابر بیشتر از سایر زنان بود. نتیجه گیری: با تقویت خودکارآمدی در زنان، رفتار خودآزمایی پستان در آنان افزایش می یابد.

Keywords:

خودکارآمدی , خودآزمایی پستان , رفتار