بررسی ارتباط مدیریت زمان با استرس شغلی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی شهر تهران سال ۱۴۰۱: یک مطالعه مقطعی چند مرکزه

زمینه و هدف: استرس شغلی، موجب کاهش کارایی، بهره وری و کیفیت کاری شده و بر جسم، روان، رفتار و عملکرد شغلی فرد تاثیرگذار است. داشتن مهارت های مدیریت زمان به پیشگیری و کنترل پیامدهای استرس شغلی کمک می کند. هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط مدیریت زمان با استرس شغلی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی شهر تهران، در سال ۱۴۰۱ است. روش ها: این مطالعه از نوع مقطعی است که بر روی ۳۵۰ پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه بزرگسالان (سی سی یو و آی سی یو) بیمارستان های آموزشی شهر تهران در سال ۱۴۰۱ انجام شد. پرستاران به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده های تحقیق شامل پرسشنامه کوتاه شده استرس شغلی پرستاران و پرسشنامه مدیریت زمان بود. یافته ها: از تعداد ۳۵۰ پرستار، ۵۵/۷ درصد زن بودند و تحصیلات در سطح کارشناسی با ۷۵/۷ درصد بیشترین فراوانی را داشت. ۳۸ درصد سن بین ۳۰ تا ۳۹ سال داشتند و ۵۸ درصد متاهل بودند. مدیریت زمان ۴۵/۴ درصد از پرستاران در سطح مطلوب و ۹/۴ درصد در حد خیلی مطلوب بود. هیچ کدام از پرستاران مدیریت زمان در حد نامطلوب نداشتند. میانگین نمره مدیریت زمان کسب شده (بر مبنای صفر تا ۱۰۰) پرستاران ۱۹/۶۷ ± ۵۶/۴۱ بدست آمد. میانگین و انحراف معیار استرس شغلی پرستاران ۱۰/۷۷ ± ۵۱/۳۹ بود. مدیریت زمان و ابعاد آن با استرس شغلی و ابعادش همبستگی معنی دار آماری منفی داشتند یعنی با افزایش مدیریت زمان، استرس شغلی کاهش می یابد (۰/۰۰۱>p، ۰/۶۳۸- = r). نتایج تحلیل رگرسیون خطی نشان داد که ابعاد مدیریت زمان (تعدیل مسئولیت و هنجارها، مدیریت درخواست های دیگران و مدیریت هیجانات) قادر به تبیین ۵۱ درصد استرس شغلی پرستاران است (۰/۰۵>p). نتیجه گیری: اکثریت پرستاران دارای مدیریت زمان مطلوب بودند و با افزایش مدیریت زمان، استرس شغلی کاهش می یافت.

Keywords:

Time Management , Occupational Stress , Nursing , Intensive Care Unit  , مدیریت زمان , استرس شغلی , پرستاری , بخش مراقبت ویژه