امنیت هوانوردی در قوانین ایران و سایر کشورها با نگاهی به خلاهای قانونی و حقوقی جرم هواپیماربایی

یکی از چالش های پیش روی هوانوردی، مسئله ی هواپیماربایی و نحوه ی مقابله با آن است. هواپیما ربایی، با اهداف و انگیزه هایی چونمقاصد سیاسی و حکومتی (حادثه ۱۱ سپتامبر) تبلیغاتی، مالی، روانی، جنایی، قومی، مذهبی و... رخ میدهد، این جرم در هر حال، نظمداخلی و بین المللی را برهم می زند و موجب تشویش اذهان عمومی خواهد شد . بدلیل جایگاه بسیار حیاتی و مهم صنعت هوانوردی درامر حمل و نقل ، کشورها نیز قوانینی در راستای حفظ ایمنی و امنیت پروازهای خود وضع نمودند.در کشور عزیزمان ایران تنها یک قانون (ماده واحده) ((مجازات اخلال کنندگان در امنیت پرواز هواپیما و خرابکاری در وسائل وتاسیسات هواپیمایی)) مصوب ۱۳۴۹ ! بطور ویژه در خصوص حفظ امنیت هوانوردی همگام با اسناد بین المللی به تصویب رسیده است کهدر ادامه بطور تخصصی به ایرادات و کمبود های آن خواهیم پرداخت تا مقدمه ای شود جهت اصلاح قوانین مربوط به امنیت هوانوردی .روش: روش پژوهش در مقاله حاضر از نظر هدف، اکتشافی و توسعه ای و از حیث گردآوری داده ها، میدانی و مروری است. جامعهآماری پژوهش نیز دوستان شاغل در یگان حفاظت هواپیمایی (گیت و بازرسی و امنیت پرواز) به ویژه فرمانده وقت امنیت هوایی کشور می باشد.یافته ها و نتایج : حوادث ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به طرز دهشتناکی امنیت هوانوردی را با مخاطره مواجه نمود و آشکار ساخت که چارچوبمقررات حاکم بر نظام امنیت هوانوردی در ابعاد ملی و بین المللی دارای نقایص بسیار گسترده ای است . تهدیدات جهانی و ماهیت فراملی اینصنعت به گونه ای است که راهبردهای مواجهه با آن باید جهانی باشند و به توجه مبرم و مداوم ایکائو و همکاری گسترده کلیه دولت هایعضو نیاز دارد . با این حال، جامعه بین المللی از طریق همکاری جهانی در رابطه با جرم انگاری عملیات تروریستی علیه هواپیمایی کشوریموفقیت ها و دستاوردهایی را داشته است . البته رعایت عوامل موثر در تامین امنیت هواپیما به ویژه رعایت استانداردها و مقررات مزبور درپیشگیری از اقدامات تروریستی ضرورتی انکار ناپذیر است.

Keywords:

امنیت هوانوردی , هواپیماربایی , حقوق بین الملل , امنیت پرواز هواپیما , شورای امنیت , آیکائو , تروریسم