باززنده سازی حیاط ایرانی در ساختمانهای بلندمرتبه ی مسکونی

تحولات اجتماعی و فرهنگی در جامعهی امروز و به تبع آن تغییر شیوه ی زندگی، لزوم نیاز به ساخت ساختمانهای بلندمرتبه را ضرورت بخشیده است. احداث این گونه بناها، تاثیرات مطلوب و نامطلوب بسیاری را بصورت مستقیم و غیرمستقیم بر کالبد فضای شهری و بهره بردان فضا، ایجاد نموده است. یکی از این اثرات نامطلوب بر مخاطبان، کاهش و یا از بین رفتن تعاملات اجتماعی افراد با یکدیگر به واسطه نبود فضاهای جمعی همچون فضای باز (حیاط) در ساختمانهای بلندمرتبه ی معاصر است. حیاط که در خانه های سنتی، ظرف حضور طبیعت بوده و انسان با آن در تعامل قرار دارد، در ساختمانهای بلندمرتبه ی امروزی به فراموشی سپرده شده اند. در این راستا، پژوهش حاضر، با رویکردی توصیفی- تحلیلی، با هدف باززندهسازی جایگاه فضای باز خصوصی (حیاط) در خانه های مسکونی، ضمن واکاوی اثرات مثبت حضور این عنصر کالبدی، تلاش دارد تا تحرک فضایی و تجربه ی حضور در فضای باز و نیمه باز در کنار فضای بسته را به مساکن بلندمرتبه باز گرداند و با ارائه ی راهکارهای معمارانه، احساس تعلق به مسکن، هویت و مفاهیمی که در زندگی امروز کمرنگ شده است، را ارتقا بخشد.

Keywords:

روانشناسی محیط , حیاط , مسکن , بلندمرتبه , حسدلبستگی.