معماری و قابلیت های فضای جمعی مجتمع های مسکونی در تحقق تعامل اجتماعی ساکنین

تعاملات انسان ها در طول زمان دستخوش تغییرات بسیاری شده است برقرار کردن طیف وسیعی از ارتباطات بصری و فیزیکی بین عملکردهای مختلف در یک مجموعه می تواند زمینه مناسبی برای ایجاد تعامل و برقراری پیوند بین افراد باشد که در غیر این صورت به یکدیگر متصل نمی شوند. از آنجا که انسان موجودی اجتماعی است و نیاز به برقراری ارتباطات اجتماعی دارد، تعامل و برقراری ارتباط با دیگران از دیرباز از ارکان اصلی زندگی جمعی در سکونت گاه ها بوده است . پژوهش حاضر به قابلیت های فضای جمعی در مجتمع های مسکونی در جهت ارتقاء تعامل اجتماعی پرداخته است . انسان ها همواره با ایجاد چنین فضاهایی نیاز ذاتی خود به برقراری روابط اجتماعی را برآورده کرده اند. فضاهای عمومی مناسب در مجتمع های مسکونی از ضروریات است که موجب ارتقاء تعاملات اجتماعی ، تامین آسایش فیزیولوژیکی و روانی ، ارتقاء حس تعلق به فضا، ایجاد امنیت و سرزندگی خواهد شد. مجتمع های مسکونی که زمانی قرار بود با قرارگیری در میان فضاهایی سبز و زیبا و کم تراکم ، محیط هایی با کیفیت مطلوب برای تعاملات اجتماعی ساکنین ایجاد کنند، به تدریج به مجتمع های آپارتمانی با تراکم بسیار بالا تبدیل گردیدند. در واقع ، امروزه انسان ها به دلایل مختلف ملزم به زندگی در مجموعه های چند خانواری هستند اما نه تنها از مزایای زندگی جمعی برخوردار نیستند، بلکه این امر باعث بروز نابسامانی هایی در زندگی ساکنین شده و در نتیجه روز به روز انسان ها را از یکدیگر دورتر و تنهاتر نموده است . بنابراین باید تعادلی میان خلوت و تعامل اجتماعی انسان ها ایجاد نمود.هدف از انجام این پژوهش شناسایی قابلیت های معماری در جهت ارتقاء کیفیت فضای جمعی مجتمع های مسکونی در تحقق تعامل اجتماعی می باشد. روش تحقیق مقاله ، از طریق مطالعات کتابخانه ای، گردآوری داده ها و تحلیل و توصیف آنها است که با بهره گیری از منابع ، اسناد و مدارک مرتبط با تحقیق به تحلیل موضوع پرداخته شده است .

Keywords:

معماری , تعامل اجتماعی , مجتمع مسکونی , فضای جمعی