اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر سرمایه های روانشناختی، تحمل ابهام و کیفیت زندگی بیماران مبتلاء به سردرد مزمن

میگرن یک بیماری شایع است که معمولا به صورت ضربان دار و یکطرفه با علائم اورا مثل تهوع، استفراغ و فتوفوبیا تظاهر مییابد. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر سرمایه های روانشناختی، تحمل ابهام و کیفیت زندگی بیماران مبتلاء به سردرد مزمن انجام شد. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران مبتلا به سردرد مزمن شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بود. نمونه مورد مطالعه شامل ۳۰ بیمار مبتلاء به سردرد مزمن که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه گواه جایدهی شدند. ابزار گردآوری شامل پرسشنامه های سرمایه های روانشناختی، تحمل ابهام و کیفیت زندگی بود. گروه آزمایش هشت جلسه ۹۰ دقیقهای درمان شناختی-رفتاری را دریافت کردند، ولی گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در انتها داده های به دست آمده با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره تحلیل شدند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که درمان شناختی-رفتاری در بیماران مبتلا به سردرد مزمن به صورت معناداری موجب افزایش سرمایه های روانشناختی، تحمل ابهام و کیفیت زندگی گردید .(P<۰/۰۱) بر اساس یافته های بدست آمده میتوان نتیجه گیری کرد که درمان شناختی-رفتاری توانسته است باعث افزایش سرمایه های روانشناختی، تحمل ابهام و کیفیت زندگی بیماران مبتلاء به سردرد مزمن شود. بدین منظور پیشنهاد میشود کارگاه و برنامه هایی توسط روانشناسان و متخصصان درد برای بیماران دارای بیماران مبتلاء به سردرد مزمن برگزار شود.

Keywords:

سردرد مزمن , درمان شناختی-رفتاری , سرمایه های روانشناختی , تحمل ابهام , کیفیت زندگی