ارزیابی عوامل موثر در پیوندزنی مونومرهای عاملی بر سطح میکروالیاف توخالی پلی پروپیلن با روش های پروکسایش و پرتودهی هم زمانی گاما

یکی از کارامدترین و مفیدترین روش ­ها برای اصلاح سطحی پلیمرها جهت کاربردهای خاصی مانند تولید جاذب ها، پیوندزدن مونومرهای عاملی موثر بر روی پلیمرها است. در این کار پژوهشی، پیوندزنی مونومرهای اکریلونیتریل و متاکریلیک اسید روی سطح میکروالیاف توخالی از جنس پلی پروپیلن با استفاده از روش های پروکسایش و پرتودهی هم زمانی گاما و عوامل موثر بر آن از قبیل دزهای پرتودهی و غلظت مونومرهای عاملی مورد بررسی قرار گرفت. بالاترین میزان پیوندزنی ۲/۸۱ % و مربوط به روش پرتودهی هم زمانی با دز پرتودهی kGy ۴۵ بود که در غلظت مونومری ۴۰ % و در حضور نمک بازدارنده­ی فریک کلراید با غلظت ۲/۰ % انجام شد. استفاده از نمک مور در روش هم زمانی به دلیل انحلال کم آن در محیط آلی محلول تاثیر کم تری در جلوگیری از واکنش جانبی جور­پلیمری شدن داشته و بالاترین میزان پیوندزنی به دست آمده برای آن ۶۲/۳۳ % بود که با به کار بردن ۲/۰ % نمک مور در دز پرتودهی kGy ۴۰ به دست آمد. طیف بینی مادون قرمز از نمونه­ های پیوندزنی شده نتایج محاسبه ­ی درصدهای پیوندزنی با روش وزن ­سنجی را مورد تایید قرار داد. هم چنین نتایج نشان داد که روش پروکسایش با شرایط پرتودهی موجود در مرکز تابش گامای سازمان انرژی اتمی، روش موثری برای این پیوندزنی نیست.

Keywords:

اصلاح سطحی , میکروالیاف توخالی , پیوندزنی هم زمانی , پروکسایش , نمک مور , فریک کلراید