عوامل ایجادکننده انسجام در غزلی از غزلیات حافظ

نقد نو به ارتباط صورت و معنا و بررسی شکل و ساختار اثر ادبی از این منظر می پردازد و با طرح مساله وحدت نظام مند،به دنبال عوامل ایجاد انسجام و هماهنگی در اثرادبی اسج . هدف این پژوهش شجناخ عوامل ایجادکننده انسجام در غزلی ازحافظ با استفاده از مفهوم های استفاده شده در مکتب ادبی نقد نو است. متن پژوهش، دیوان غزلیات حافظ تصیح علامه قزوینی و دکتر قاسم غنی است. روش تحقیق کیفی و فن مورد استفاده، تحلیل محتوا می باشد. چارچوب تحقیق، مدل مفهومی است. با استفاده از مفهوم های خوانش دقیق و وحدت نظام مند، میزان انسجام در سه سطح موضوع، لحن و ساختار غزل نشان داده شده است. عوامل ایجاد کننده انسجام در این غزل، استفاده از شگردهای زبانی بدیع و بیان هستند. در بررسی ساختار متن غزل، عنصر بارز بدیع است که شامل بدیع لفظی و معنوی می شود.در دو حوزه بدیع لفظی و معنوی، عناصری از قبیل: تناسب، تضاد ، تلمیح، تکرار، جناس و ایهام، در این غزل به کار رفته است. این پژوهش نشان می دهد نقد نو بستری است که به کمک ان می توان دشواری های معنایی و ساختاری شعر حافظ را مرتفع کرد. با دقت بر ارتباط میان اجزای کلام در غزل حافظ و توجه بر صورت و ساختار ابیات غزل می توان غزل شکل درونی درنظر گرفت که مهم ترین عامل ایجاد کننده انسجام ساختاری است.

Keywords:

حافظ , نقد نو , انسجام , وحدت نظام مند.